Tαυτισμένος με τη «μεταφυσική της καρδιάς», ο Μαριβώ στο έργο αυτό αποθεώνει τη στρατηγική του αιφνιδιασμού και της δοκιμασίας, ενώ εμμέσως υπογραμμίζει τις κοινωνικές ανισότητες. Στις "Ψευδοεξομολογήσεις" ο φτωχός αλλοτινός αριστοκράτης Ντοράντ ερωτεύεται την πλούσια χήρα Αραμίντ, ενώ πρόσωπο κλειδί αποδεικνύεται ένας υπηρέτης που συνεισφέρει στον θρίαμβο του έρωτα.
Η παράσταση άνοιξε με ένα πολύ ενδιαφέρον σκηνοθετικό εύρημα. Την πλούσια χήρα Αραμίντ- Ιζαμπέλ Ιπέρ να παίρνει μαθήματα τάι τσι και να επιδίδεται σε όμορφες πολεμικές κινήσεις. Αυτό, ωστόσο, που μαγνήτισε το βλέμμα μας ήταν τα δεκάδες γυναικεία ψηλοτάκουνα παπούτσια που δέσποζαν στο πίσω μέρος της σκηνής. Όλα σημεία της πλούσιας ζωής που είχε την τύχη να διάγει η πρωταγωνίστρια. Κάπως έτσι ο διάσημος σκηνοθέτης Λικ Μποντί συνέδεσε το παρελθόν με το παρόν, κάπως έτσι προσπάθησε να φέρει την παράσταση στο σήμερα....
Δυστυχώς αυτό δεν ήταν αρκετό, γιατί εν συνεχεία η παράσταση δεν επιφύλαασε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ο Μποντί αρκέστηκε σε μια συντηρητική οπτική και δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις αγαθές προθέσεις του χαρίζοντας μας μια φρέσκια ανάγνωση του κειμένου με σύγχρονο δυνατό παλμό. Δεν έφερε λοιπόν τον Μαριβώ στα μέτρα του και στα μέτρα στης εποχής μας, δεν ανέδειξε τα μηνύματα του έργου επαρκώς και μας παρουσίασε μία παράσταση κλασικής φόρμας, βατή και τόσο αναμενόμενη που μερικές φορές άγγιζε τα όρια της βαρετής.
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η σπουδαία γαλλίδα ηθοποιός ενσάρκωσε το ρόλο της χήρας Αραμίντ αξιοπρεπώς μεν, σχεδόν εκτελεστικά δε. Σε πολλά μάλιστα σημεία νιώσαμε πως δεν μπορούσε - ή μάλλον δεν ήθελε- να «αγγίξει» στα συναισθήματα της ηρωίδας της. Τίποτα από αυτήν της την ερμηνεία δεν θύμιζε την συγκλονιστική της εμφάνιση στο «Λεωφορείο ο Πόθος» το 2010, τίποτα δεν αναδείκνυε την αντισυμβατικότητα που πάντα τη διακρίνει και την θέτει στο επίκεντρο της προσοχής μας, γεγονός που μας προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί είχαμε εκ των προτέρων διαβάσει σε συνέντευξή της στο φεστιβάλ Αθηνών πως αισθάνεται υπερήφανη που συνεργάζεται με σκηνοθέτες, όπως ο Λυκ Μποντί, που δεν την αντιμετώπισαν ποτέ σαν μία ηθοποιό του θεάτρου με την κλασική έννοια, δεν της ζήτησαν ποτέ να απαρνηθεί ένα κομμάτι του εαυτού της... Κάτι τέτοιο εμείς δεν είδαμε, δυστυχώς.
Στην παράσταση αυτή το βλέμμα μας δεν έκλεψε η Ιπέρ, αφού στη θέση της θα μπορούσαμε να φανταστούμε δεκάδες άλλες ηθοποιούς. Την παράσταση έκλεψε ο συμπαθέστατος και «αξιοθέατος» (όπως πολύ επιτυχημένα διαβάσαμε στους υπέρτιτλους της παράστασης Λουί Γκαρέλ. Ο νεαρός ανερχόμενος Γάλλος ηθοποιός ήταν εξαιρετικός στο ρόλο του ξεπεσμένου αριστοκράτη Ντοράντ, όχι μόνο λεκτικά, αλλά και εξωλεκτικά, καθώς η όλη του παρουσία και κίνηση αποδείκνυε πως είχε μπει μέσα στο ρόλο ψυχή τε και σώματι.
Οι ερμηνείες των υπόλοιπων ηθοποιών της παράστασης ήταν καλές, χωρίς ωστόσο να προσδίδουν κάτι ιδιαίτερο. To ίδιο ισχύει και για το σχεδόν ανύπαρκτο και ανέμπνευστο σκηνικό, αλλά και για τελείως άχρωμα κοστούμια της παράστασης.
Τελικά άξιζε να δει κάποιος τις Ψευδοεξομολογήσεις; Όχι, γιατί μολονότι η παράσταση ήταν πέρα για πέρα αξιοπρεπής, θα έφευγε απογοητευμένος από τη «δουλειά» των ξένων λαμπερών συντελεστών της. Αντιστοίχου επιπέδου παραστάσεις, μπορεί κάποιος να δει οποτεδήποτε σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου...
Γεωργία Οικονόμου
