Σημειώστε πως το έργο αυτό ανέβηκε το 2014, ύστερα από παραγγελία της θεατρικής εταιρείας Clean Break, που ιδρύθηκε το 1979 από δύο φυλακισμένες γυναίκες, που πίστευαν ότι το θέατρο είναι το κατάλληλο μέσο για να φέρει τις κρυφές ιστορίες των φυλακισμένων γυναικών μπροστά στο ευρύ κοινό. Ήταν γι΄ αυτές ένας τρόπος να ακουστεί η φωνή τους, αφού πρώτα οι ίδιες, χάρη στο θέατρο, είχαν καταφέρει να την ανακαλύψουν. Στη διάρκεια μάλιστα της συγγραφής των «Παρασίτων», η συγγραφέας συνεργάστηκε στενά με γυναίκες σε φυλακές, εξαρτημένες από ναρκωτικά, αλλά και με δομές ψυχικής υγείας και άλλες κοινωνικές δομές. Στο πλαίσιο αυτό, οι συντελεστές της παράστασης που είδαμε στον Νέο Κόσμο προκειμένου να προσεγγίσουν με ευαισθησία τον κόσμο των εξαρτημένων ατόμων, συνεργάστηκαν με τους ανθρώπους του ΚΕΘΕΑ.

Το έργο της Φράντσμαν είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι. Σ΄ένα άκρως ρεαλιστικό ακατάστατο σκηνικό, γεμάτο σκουπίδια, σιρόπια και ναρκωτικά, οι δύο ηρωίδες βουτούν ολοένα και περισσότερο στη δίνη των ναρκωτικών. Είναι αδελφές, που μοιράζονται το ίδιο τραυματικό παρελθόν και το ίδιο ζοφερό παρόν: ναρκωτικά, φτώχεια, έλλειψη εκπαίδευσης, βία, κακοποίηση, φυλακή, κοινωνικό περιθώριο. H Πινκ αγαπάει τη Ρόλλυ και η Ρόλλυ αγαπάει την Πινκ. Η μία θέλει να ξεφύγει. Όμως η άλλη την χρειάζεται κοντά της, είναι η προσωπική της σανίδα σωτηρίας, γι΄αυτό και σαμποτάρει κάθε της προσπάθεια να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή, μακριά από την παρανομία και τα ναρκωτικά. Πόσο όμως εύκολο είναι να αλλάξεις τη ζωή σου, όταν όλα σε τραβούν πίσω; Όταν ο εθισμός και η εξάρτηση σου κλείνουν διαρκώς το μάτι; Πόσες αντοχές μπορεί να έχει ένα εξαρτημένο άτομο και πόση δύναμη ψυχής για να ξεφύγει μια και καλή;

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μάς εισήγαγε απότομα στον κόσμο αυτό του περιθωρίου, τον κόσμο που πολλοί από εμάς αγνοούμε επιδεικτικά και του συμπεριφερόμαστε άκρως ρατσιστικά. Σ΄αυτό το πλαίσιο μας σύστησε τα «Παράσιτα» μ' έναν τρόπο σχεδόν αφοπλιστικό, καθώς η ελλειπτική και αθυρόστομη γλώσσα της Φράντσμαν, αλλά και το χαοτικό σκηνικό συνέστησαν για εμάς κανονική… ψυχρολουσία, αλλά και μάθημα ζωής.
Τι να πρωτοπούμε για την ερμηνεία της Κόρας Καρβούνη, που υπέστη ολοκληρωτική μετάλλαξη προκειμένου να υποδυθεί την Πινκ, τη μεγαλύτερη αδελφή, αυτή που στα μάτια μας έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στα ναρκωτικά και δεν έχει καμία ελπίδα. Η νεαρή ηθοποιός δεν φοβήθηκε να καταδυθεί στα άδυτα της ψυχής της ηρωίδας της, την κατάλαβε και την αγάπησε. Έγινε ένα μ΄αυτή, συγχώρεσε τις αδυναμίες της, γι΄αυτό και την ενσάρκωσε τόσο πειστικά. Πολύ καλή και η Ιωάννα Κολλιοπούλου στο ρόλο της Ρόλυ, ιδιαίτερα από τη μέση του έργου και μετά, μιας που μάταια προσπαθεί να ξεφύγει, να πιάσει μία δουλειά και να ζήσει με το παιδί της μακριά από τις συνήθειες του παρελθόντος. Μάταια, γιατί οι σειρήνες της αδελφής της την καλούν πίσω στο βούρκο των εξαρτήσεων.

Να σημειώσουμε τέλος πως οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη ήταν εξαιρετικοί και έδωσαν ξεχωριστή αύρα στην παράσταση.

Αξίζει να δει κάπ/οιος την παράσταση; Μολονότι η παράσταση δεν απευθύνεται στο ευρύ θεατρόφιλο κοινό, την προτείνουμε ανεπιφύλακτα γιατί μέσω αυτής θα μπείτε και εσείς στο περιθώριο έστω και επίπλαστα, θα γνωρίσετε τα «Παράσιτα» από κοντά και σίγουρα θα τα …καταλάβετε.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]