“Η μόνη σοφία που πρέπει να ελπίζουμε να αποκτήσουμε είναι η σοφία της ταπεινοφροσύνης”. Η παράσταση “Vanya, Δέκα χρόνια μετά” ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας κρατώντας συγκεκριμένες στιγμές από το έργο του Αντόν Τσέχωφ που καθόρισαν την εξέλιξη των χαρακτήρων του οι οποίοι βλέπουν τους εαυτούς τους ύστερα από μία δεκαετία.

Τα λόγια τους μπερδεύονται με τα κείμενα της Μαρίνα Τσβετάγεβα και του Τ.Σ Έλιοτ σ 'ένα άρτια σχεδιασμένο -σχεδόν κινηματογραφικό- σκηνικό μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια σκηνικό με διαφορετικά επίπεδα, πετυχαίνοντας μια καταπληκτική αισθητική και οι τρεις ηθοποιοί κινούνται στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον σαν κωμικοτραγικές φιγούρες βγάζοντας διαγγέλματα στην ανθρωπότητα.

Ουσιαστικά η αντισυμβατική ομάδα Blitz (Αγγελική Παπούλια, ο Χρήστος Πασσαλης και ο Γιώργος Βαλαής) σου δίνουν την αίσθηση πως κάνουν ένα θεατρικό πείραμα συνδυάζοντας τα κλασσικά κείμενα με τα σύγχρονα με στόχο να προσδιορίσουν την ανθρώπινη φύση με μία πιο αφαιρετική οπτική χωρίς περιττές επεξηγήσεις και με τις σιωπές να ακούγονται πολύ δυνατά.

Έχουν αδειάσει τους εύθραυστους ρόλους τους από κάθε συναισθηματική φόρτιση που τους “έκαψε” στο παρελθόν και ψάχνουν τους πραγματικούς εαυτούς τους σε μία ατέρμονη προσπάθεια συμφιλίωσης με την πραγματικότητα μέσα από φιλοσοφικές αναζητήσεις με τη συνοδεία της μουσικής σε αρκετές σκηνές.

Χωρίς να το συγκρίνεις με προηγούμενες δουλειές τους, το πρόβλημα με το εν λόγω εγχείρημα είναι πως φεύγοντας δεν μπορείς να ξεακαθαρίσεις τι ακριβώς σου έμεινε από το σύνολο. Δηλαδή έχεις κρατήσει κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα, την ομορφιά της ποιητικότητας του λόγου και ωραίες εικόνες αλλά δεν προκαλεί κάποιο έντονο συναισθηματικό “ταρακούνημα”.

Κική Παπαδοπούλου