Η Ρωξάνη άνοιξε την κρεπερί της στην Πραξιτέλους ανάμεσα σε μπεργκεράδικα, σουβλατζίδικα, ιταλικά εστιατόρια, περίπτερα και μπαρ και μόλις μπαίνεις μέσα νιώθεις μία σπάνια οικειότητα. Οι κρέπες της είναι το δικό μας γκουρμέ πιάτο και είναι πάντα η πρώτη επιλογή όταν το αλκοόλ μας έχει αδειάσει τα στομάχια εκείνες τις μεγάλες ώρες μετά από τα ξενύχτια και ξέρει πάντα τι θέλουμε.
Λίγο παρακάτω είναι μια μικρή ανάκριση σ' εκείνη και στον φίλο της επίσης Κρητικό Βαγγέλη που βρίσκεται μαζί της στην κουζίνα και κάποια κλικ τριγύρω τους.
Πότε ξεκίνησε το μαγαζί
Αρχικά το ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου στα Χανιά το 2000. Στην αρχή ήταν μικρό και μέχρι το 2007 ήταν όλα μια χαρά αλλά μετά δεν τα βρίσκαμε κι άνοιξα ένα δικό μου το οποίο πήγαινε παρα πολύ καλά. Όμως δυστυχώς στα Χανιά δεν έχουν καταλάβει την κρίση κι έχουν πολύ μεγάλα ενοίκια και μπορεί να είχα έσοδα αλλά τα έξοδα ήταν τεράστια γιατί είχα και 10 άτομα προσωπικό οπότε ήταν δύσκολο να τα βγάλω πέρα γενικά. Όταν ξεκίνησε δηλαδή η κρίση με όλες αυτές τις αλλαγές στα λογιστικά, έγιναν πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Εδώ είχα έρθει για βόλτα κάποια στιγμή κi ένας φίλος μου που δούλευε εδώ από πίσω, μου έδωσε την ιδέα ν’ ανοίξω μαγαζί εδώ γιατί και τότε δεν είχαν ανοίξει μαγαζιά με φαγητό. Νοικιασα το χώρο το Φεβρουάριο του 2011 κι είχε μόνο τις τυρόπιτες και την παρακατω κρεπερί που δεν άνοιγε τα βράδια οπότε μπήκα στη διαδικασία να τ’ ανοίξω τελικά.
Σύγκριση με Χανιά
Η διαδικασία ήταν πολύ πιο εύκολη εδώ απ' ότι στην επαρχία. Δηλαδή όταν εδώ κατάφερα να βγάλω σε 11 μέρες την προέγκριση και πήγα να πάρω το τελευταίο χαρτί με ρωτούσαν αν έχω ταλαιπωρηθεί. Τους έλεγα «αν σας πει κάποιος ότι έχει ταλαιπωρηθεί, στείλτε το για λίγο στα Χανιά»! Φαντασου εκεί έκανα δυο μήνες. Ήταν πολύ πιο εύκολα εδώ γιατί είναι τυπικά και το μόνο πράγμα που χρειάζεται είναι λίγο ευγένεια και να καταλαβαίνεις τον άλλον που δουλεύει και προσπαθεί να σ’ εξυπηρετήσει.
«Μαμά από δω η μαμά μας».
Έρχονταν πολλοί φοιτητές κι έτρωγαν στο μαγαζί κάθε μέρα κι υπήρχε μια οικειότητα μεταξύ μας. Μία μέρα είχε έρθει μια κοπέλα με τον αδερφό της και τη μαμά τους και όταν με σύστησαν, της είπαν «Μαμά από δω η μαμά μας!».
Οι ρυθμοί της Αθήνας
Είναι διαφορετικοί αλλά έχω συνηθίσει. Το καλό είναι ότι ανέβηκα στην Αθήνα γνωρίζοντας πού θα είναι η δουλειά μου και το σπίτι μου είναι πολύ κοντά κι έρχομαι και με τα πόδια. Δεν ταλαιπωρούμαι με μεγάλες αποστάσεις και πολλές φορές έρχομαι με τη βέσπα χωρίς να χρειάζεται να πατήσω το πόδι μου κάτω. Το μετρό ας πούμε δεν το ξέρω καλά, έχω μπει 2-3 φορές μόνο, δεν παίρνω λεωφορεία κι άντε να πάρω ταξί καμιά φορά αν έχω ξεμείνει στο κέντρο.
Από την άλλη είναι λίγο δύσκολο όσον αφορά το κομμάτι της τροφοδοσίας. Αν εξαιρέσεις έναν άνθρωπο που έχουμε συνεργαστεί, έπεσα λίγο από τα σύννεφα με τους υπόλοιπους. Από τα Χανιά που ήμουν πολύ γνωστή και ήθελαν όλοι να μπουν στο μαγαζί να πιάσουν πελάτη κτλ, έρχομαι στην Αθήνα εντελώς άγνωστη και πρέπει να παρακαλέσω κάποιον να μου φέρει πράγματα και είναι άλλες οι τιμές βέβαια.
Διατροφικές συνηθειες Αθηναίων και Κρητικών
Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι ότι ο κόσμος σε ακούει. Δηλαδή έρχονται και σου λένε» φτιάξε μου ό,τι θες», κάτι το οποίο δεν συμβαίνει στην επαρχία γιατί δε σε άφηναν να βάλεις κάτι καινούριο στο μαγαζί. Έβαζα καινούρια υλικά αλλά μετά τα σταματούσα ενώ εδώ με ρωτάνε τι καινούριο έχω φέρει και τρώνε πιο προσεχτικά.
Υπερβολές στους συνδυασμούς της κρέπας
Δε θέλει πολλά πράγματα μέσα δηλαδή αυτό το κλασσικό που βάζουν και μπέικον και γαλοπούλα και καπνιστή μπριζόλα και κοτόπουλο σε ένα, προφανώς είναι ενετελώς λάθος και προσπαθούμε να το λέμε. Θέλει το τυρί , ένα αλλαντικό , ζαρζαβατικό, κάποια σως και μέχρι εκεί, δεν είναι σάντουιτς που μπορεί να χορτάσεις και με το ψωμί. Απο κει κει μετά απλά προσθέτεις ευρώ! Πολλές φορές παροτρείνω τους πελάτες να μη βάζουν πολλά πράγματα γιατί θέλω να φύγουν απο εδώ και να τους αρέσει αυτό που θα φάνε και να χορτάσουν.
Παράξενοι πελάτες
(B) Ευτυχώς δε μας έχουν τύχει πολύ παράξενοι πελάτες μέχρι τώρα. Επίσης όταν ακούω κάτι παράξενο, έχω συνηθίσει και δε θα μου κάνει αίσθηση. Για παράδιεγμα είναι μία κοπέλα που παίρνει συνέχεια κρέπα με φυστικοβούτυρο, blue cheese, σως, πιπεριά αλλά δε μπορώ να της πω κάτι! Θα πω τη γνώμη μου και θα τη ρωτήσω αν το χει ξαναφάει αλλά όταν μου δώσει το οκ, θα το φτιάξω. Όταν βάζεις περιττά πράγματα, στην ουσία δεν καταλαβαίνεις τίποτα, είναι σα να σου βάζουμε αέρα.
Προσωπικές, αγαπημένες γεύσεις
Nutella, Φράουλα με καρύδα. Μ’ αρέσουν κι οι (λιτές) αλμυρές αλλά είμαι πιο πολύ του γλυκού.
Θετική επιρροή φαγητού στην ψυχολογία
Εννοείται μπορεί να τον επηρεάσει και να του φτιάξει τη διάθεση. Ας πούμε χθες βάλαμε στην κρέπα μιας κοπέλας, λόλα που είναι το πιο απλό συστατικό και βγήκε όμορφη απο δω! Χαμογελούσε, κοιτούσε την κρέπα και δεν ήθελε να τη δαγκώσει.
(Β) Έχει να κάνει και με το γεγονός του ότι οπτικά και μόνο μπορεί να χορτάσει κάποιος οπότε παίζει πολύ ρόλο πώς θα είναι εμφανισιακά αυτό που θα φας.
Παγίδα εντυπωσιακής, εξωτερικής εμφάνισης
Δε μ’αρέσει ας πούμε όταν μου λένε πωλητές να μου φέρουν πολύχρωμες τρούφες που χτυπάνε στο μάτι και είναι ωραίες. Τότε λέω πως είναι μεγάλο λάθος γιατί πρσπαθώ να φτιάξω μια κρέπα που να μην είναι ακριβή και να φύγει ο άλλος παίρνοντας κάτι άνοστο.
Η δύναμη της συνήθειας
(Β)Είμαστε κι από ένα χωριό που το καλό φαγήτό είναι σε πληθώρα και είναι πιο δυσεύρετο εδώ οπότε έιμαστε ακόμα στο στάδιο της προσαρμογής. Το καλό με την Αθήνα είναι ότι βλέπεις μαγαζιά που στην επαρχία δε θα λειτουργούσαν και τ’ αποφεύγω λόγω ποιότητας του φαγητού πιο πολύ. Δεν είναι ότι δεν προσέχουν τα φαγητά αλλά είναι θέμα πρώτων υλών.
Επίσης αυτό που προσπαθούμε να συνηθίσουμε ακόμα είναι το ότι στην επαρχία έχεις χειμώνα καλοκαίρι τους ίδιους πελάτες και αποκτάς μια άλλη σχέση ενώ εδώ έχεις πιο πολλούς και διαφορετικούς συνεχώς και τους περισσότερους μπορεί να μην τους ξαναδείς οπότε είναι λίγο πιο δύσκολο να συμβεί αυτό.
Για παράδειγμα, αν είχα να δω πολλές μέρες κάποιον, ανησυχούσα και σκεφτόμουν αν έχει γίνει κάτι με το σπίτι ή τη δουλειά. Εδώ δεν συμβαίνει σε πολλά μαγαζιά κι είναι πολύ φυσιολογικό όταν συγκρίνεις μία πολη μ’ ένα χωριό.
Σχέδια για το μαγαζί
Σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Θα αλλάξει λίγο το μαγαζί όσον αφορά τα χρώματα, θέλω να βάλω βάφλες και καφέ, ίσως και παγωτά. Εν τω μεταξύ με ρωτάνε συχνά γιατί δεν έχουμε σάντουιτς αφού έχουμα τα υλικά αλλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Τα υλικά δε θα είναι ακριβώς τα ίδια και από την άλλη είναι κάπως δύσκολο και για μας να δουλεύουμε δύο άτομα και μες τον πανικό να έρθει κάποιος να μας ζητήσει σάντουιτς. Και να προλαβαίνω, θέλω να σου φτιάξω κάτι που να είναι πολύ καλό κι όχι απλά για να φας το βράδυ.
Η αίσθηση της γειτονιάς
Ο δρόμος που είμαστε είναι εντελώς γειτονιά! Κι όσο κι αν σου κάνει εντύπωση, εδώ είναι πιο οικεία απ’ ότι στην επαρχία γιατί έχει πιο πολλά μαγαζιά που είναι στέκια και βλέπεις καθημερινά κόσμο και στηρίζει πολύ το ένα μαγαζί το άλλο. Δηλαδή με το περίπτερο απέναντι μπορεί να έχουμε και το ίδιο ταμείο! Αυτό ας πούμε στο νησί δεν το είχαμε γιατί είναι πιο ανταγωνιστικά τα πράγματα όπως είναι και σε κάθε επαρχία άλλωστε.
Ψάξε και θα τους βρεις:
Ρωξάνη- Κρέπες επί ποδός, Πραξιτέλους 4
Φωτογραφίες/ συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου
