Είναι από τις βραδιές που δεν ασχολείσαι με τη μουσική... Από τις βραδιές που πρωταγωνιστές δεν είναι οι καλλιτέχνες, αλλά οι απλοί απλοί πολίτες που ανταποκρίνονται στα καλέσματα της εποχής και φωνάζουν «αλληλεγγύη» σ' όσους την έχουν πραγματικά ανάγκη...
Συναυλίες όπως αυτή των Αγάπη Ρε+ που έγινε την Τρίτη είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικές, όχι γιατί σε δύσκολες εποχές ο κόσμος τους ακολουθεί και γεμίζει την Τεχνόπολη ασφυκτικά, αλλά γιατί ο σκοπός τους είναι πολύ πιο σημαντικός από ένα sold out στα ταμεία.
Το βράδυ της Τρίτης, όποιος πήγε στη πολύχρωμη και φορτισμένη γιορτή των Φοίβου Δεληβοριά, Μαριέττας Φαφούτη, Νατάσσας Μποφίλιου, Κωστή Μαραβέγια, Σπύρου Γραμμένου, Στάθη Δρογώση και Μανώλη Φάμελλου αντί εισιτηρίου, έφερνε σακούλες με ειδη πρώτης ανάγκης και φάρμακα για τους φτωχούς και άστεγους της Αθήνας.
'Οταν βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους να έρχονται με τόσα πράγματα και διάθεση να βοηθήσουν, τότε πιστεύεις ξανά πως δεν χάθηκε η ελπίδα του «μαζί», πως υπάρχει ακόμη η ελπίδα του «εμείς».
Οικογένειες, μαθητές γυμνασίου και Λυκείου, παρέες τριαντάρηδων, παιδιά γέμισαν το κοινό και οι φωνές τους ανάμεσα στα τραγούδια σου έδιναν την αίσθηση πως ακούγονται σε όλη την Αθήνα.
Ο ήλιος έπεσε και λίγο μετά τις 9 η παρέα του Αγάπη Ρε+ πήραν όλοι μαζί τα μικρόφωνα. λίγους μοσυικούς απο τις μπάντες τους και ξεκίνησαν τραγουδώντας το «Που πας χωρίς αγάπη» γεμάτη χαμόγελα κι εκείνη την ωραία αίσθηση της ζεστασιάς όπως όταν μαζεύονται αγαπημένοι φίλοι στα σπίτια. Και κάπως έτσι ήταν σ΄αυτή τη συναυλία. Η σκηνή ήταν ένα μεγάλο σαλόνι που χώρεσε όλη αυτή την θετική ενέργεια, το χιούμορ, τα γέλια και το ταλέντο όλων αυτών που πήραν αυτή την υπέροχη πρωτοβουλία.
Έβγαιναν ο καθένας μόνος του για να πουν δικά τους αγαπημένα τραγούδια. Τις περισσότερες φορές απλώς με μία κιθάρα κι ένα πιάνο, χωρίς να αφήσουν κανέναν ήσυχο στη θέση του και καμία κάμερα στο off. Έβγαιναν όμως και σε ωραίους συνδυασμούς, όπως εκείνος με τον Μαραβέγια με το μικρό ακκορντεόν του και του Δεληβοριά στο κλασσικό «Αυτή που περνάει», με πιο αστεία τη στιγμή που μαζεύτηκαν όλοι μαζί για να πουν το «Έπεσα απο τα σύννεφα», αφήνοντας τον Γραμμένο να αυτοσχεδιάσει.
Να σημειωθεί πως δεν παρέλειψαν να ανεφέρουν τους πρόσφυγες στο Πεδίο του Άρεως με παράκληση όποιος μπορεί να προσφέρει κάτι. Ο Δρογώσης σχολίασε πως "η προσφυγιά δεν είναι έγκλημα» και αμέσως μετά η «Όμορφη Ζωή» του ήταν σαν το soundtrack των ημερών. Λίγο πριν το τέλος κράτησαν εκείνα τα τραγούδια που μας έκαναν να βουρκώσουμε όπως το «Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει» και η «Υπομονή» αφού είναι πιο επίκαιρα απο ποτέ ενώ το «I had a hummer» σε άφηνε να τους κοιτάς με αυθόρμητα, μεγάζλα χαμόγελα. Μακάρι να γίνονται πιο συχνά τέτοιες προσπάθειες για να μας θυμίζουν πως πρέπει να κοιτάμε και λίγο πιο πέρα από τον εαυτό μας.
Το Life.gr ήταν εκεί και αποτύπωσε τα πάντα στο φωτογραφικό φακό που τα «λέει» όλα...
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
