Μια κρυπτογραφημένη παραβολή για την αποδοχή της βίας, την υπακοή στη δύναμη εκείνου που την ασκεί και την ατομική ευθύνη εκείνου που συναινεί. Η εκδοχή του εξαιρετικού Δημήτρη Καραντζά στο έργο του Χάρολντ Πίντερ, “Τέφρα και Σκιά” δεν σου επιτρέπει να απασφαλίσεις τη ζώνη ασφαλείας σου καμία στιγμή από το πρώτη κιόλας ανάσα.
Οι μεγάλες σιωπές είναι συνεχόμενες, εσωτερικές εκρήξεις που δυναμιτίζουν κάθε κίνηση και λέξη των δύο διαλυμένων συναισθηματικά, πρωταγωνιστών και προκαλούν μια έντονη φόρτιση η οποία δεν αποδυναμώνεται μέχρι το τέλος των εξομολογήσεων τους.
Ο Χρήστος Λούλης και η Εύη Σαουλίδου με υγρά βλέμματα και χέρια που τρέμουν και ποτέ δεν παραδίδονται, παίζουν σ’ έναν σκληρό αγώνα ερμηνευτικού πινγκ πονγκ χωρίς να χάνουν τον έλεγχο ποτέ φτάνοντας σε μία μεγαλειώδη κορύφωση. Παράλληλα καθ' όλη τη διάρκεια της μονομαχίας αυτό το καλοκαιρινό βράδυ, εσύ έχεις περάσει από τόσα διαφορετικά, συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα που κοιτάς τις πάσες να φεύγουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες όπως συμβαίνει με πραγματικά σημαντικά δίδυμα της υποκριτικής.
Όπως αναφέρει η Σαουλίδου για τον συγγραφέα, "O λόγος του είναι απλές,καθημερινές φράσεις.οι χαρακτηρες θα μπορούσαν να είναι εσύ κι εγώ. Μια καλογυαλισμένη επιφάνεια που ανοιγει ρωγμές και αρχίζουν να ξεπηδάνε πρόσωπα και καταστασεις που ο ανθρωπος στην καθημερινότητά του,επιλέγει να αφήσει απ'έξω,να μην κοιτάξει.ποιός θα μιλήσει γι'αυτό που όλοι βλέπουν". Συμπληρώνει πως αυτό που δε λέγεται, λέγεται με αιχμηρες σιωπές και παύσεις, αγωνία και μάχη για επικοινωνία και υπάρχει πολιτικός θυμος για την κοινωνική αδικία.
Στη συνέχεια, πιστεύει πως οι άνθρωποι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε εύκολα, αλλά ακούμε και καταλαβαίνουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι είμαστε σε θέση να καταλάβουμε και πολλές φορες άλλο από αυτό που ειπώνεται.
"Ζουν έτσι οικογένειες, ομάδες, πολυκατοικίες,παρατάξεις, χώρες. Τι είναι αυτό που θα κάνει δύο ανθρώπους να ερθουν στ'αληθεια κοντά;χαριν ποιάς αναγκης,ποιάς συνθήκης; Πόση προσπάθεια θέλει αυτό;αυτό σκεφτομαι τον τελευταιο καιρό.σε ένα άγριο πολιτικά και κοινωνικά σκηνικό, που μόνο την αλληλεγγύη δεν ευνοεί" προσθέτει.
Ο συμπρωταγωνιστής από την άλλη, μόλις διάβασε πρώτη φορά το έργο αναφώνισε "Παναγία μου τι είναι τούτο" (!) και η πρόταση του Καραντζά τον πέτυχε στη φάση του οικογενειάρχη, που θέλει να φροντίσει τους ανθρώπους του και που έχει την αγωνία να μην τους πνίξει.
Κατα τη διάρκεια των προβών, ο Λούλης επισημαίνει πώς προσέγγισε το ρόλο φρόνιμα βλέποντας και ακούγοντας τη συνάδελφο του όλο και πιο καθαρά, ενώ εκείνη προσπάθησε να οικειοποιηθεί την ιστορία με το να γίνει μέρος της ιστορίας παίρνοντας τη θέση της σε πρώτο πρόσωπο για να αφηγηθεί μια ισοτρία που δεν είναι δική της, όπως ακριβώς κάνει και η ηρωίδα που υποδύεται.
Και για το τέλος ποια φράση ξεχωρίζουν κι οι δυο; Για τη Ρεβέκκα του έργου, η Τέφρα είναι εργο αδιαρρηκτο και συμπαγες και καμία φραση δεν ξεχωρίζει γιατί όλες μαζί, φράσεις πάναπλες, χρησιμοποιούνται για να φτασουν σε εναν πυρηνα αλλά θα διάλεγε εκείνη που λέει πως "Δε μπορούμε να ξαναρχισουμε πάλι. Μπορούμε να ξανατελειώσουμε πάλι''. Ο συμπρωταγωνιστής της από την άλλη θα επέλεγε αυτή που ακούγεται σε μία συγκινητική και σκοτεινή στιγμή του έργου όταν της λέει "Πάντα το ήξερα πως μ´αγαπάς ,γιατί μας αρέσουν τα ίδια τραγουδάκια..”
Εμείς μπήκαμε στη γενική πρόβα και κρατήσαμε εκτός από τα λόγια των δύο πρωταγωνιστών, τις παραπάνω εικόνες και κάποιες σκέψεις για συνοδεία.
