Ξέροντας δηλαδή ότι μετά την απονομή ακολουθεί επίσημο δείπνο, στο οποίο οι νικητές εκφωνούν λόγο, ο Ντίλαν έγραψε τον σχετικό λόγο και ζήτησε από την πρεσβευτή των Η.Π.Α. στη Σουηδία, Azita Raji, να τον εκφωνήσει εκ μέρους του.

Τα σημεία που έκαναν αίσθηση, ήταν όταν ο Ντίλαν περιέγραψε την πρώτη αντίδρασή του μόλις έφτασαν τα νέα: «Βρισκόμουν σε περιοδεία και μου πήρε μερικά λεπτά για να αρχίσω να το επεξεργάζομαι. Κι άρχισα να σκέφτομαι τη σπουδαία λογοτεχνική φιγούρα του Γουίλιαμ Σαίξπηρ (...)

Αν κάποιος μου έλεγε ποτέ ότι θα είχα έστω και την ελάχιστη πιθανότητα να κερδίσω ένα Βραβείο Νόμπελ, θα σκεφτόμουν ότι θα είχα τις ίδιες πιθανότητες με το να σταθώ στο Φεγγάρι. Μάλιστα, τη χρονιά που γεννήθηκα και για πολλά χρόνια μετά, δεν υπήρχε κανείς στον κόσμο που να θεωρούνταν τόσο καλός ώστε να κερδίσει το Νόμπελ. Αναγνωρίζω ότι είμαι σε μια πολύ σπάνια παρέα, το λιγότερο που μπορώ να πω.»

Ως περφόρμερ έχω παίξει για 50.000 κόσμο και για 50 μόνο ανθρώπους και μπορώ να σας πω ότι είναι δυσκολότερο να παίζεις για 50. 50.000 άνθρωποι έχουν μια συνολική περσόνα, όχι όπως οι 50. Κάθε άνθρωπος εκεί έχει μια ξεχωριστή ιδιαίτερη ταυτότητα, και έναν κόσμο ανάμεσά τους. Μπορούν να αντιληφθούν πράγματα πιο καθαρά.

Ούτε μια φορά δεν είχα το χρόνο να σταθώ και να ρωτήσψ τον εαυτό μου: «Είναι τα τραγούδια μου λογοτεχνία;»

Διαβάστε τον ευχαριστήριο λόγο του Ντίλαν του ΕΔΩ...

Αντί για τον Ντίλαν, η Πάτι Σμιθ ήταν αυτή που παρέστη στην τελετή και τραγούδισε το τραγούδι του “A hard rain’s a gonna fall”. Παρόλο που η Σμιθ ξέχασε τους στίχους του τραγουδιού εξαιτίας της φόρτισής της και αναγκάστηκε να το πει ξανά από την αρχή, κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού.