ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.25.920
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 39, Πλάκα
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Καθημερινά: 23:00 και τις Κυριακές το μεσημέρι στις 15:30.

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο & 1ο ποτό: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι: 150-165 ευρώ
Φιάλη Κρασί: 70-75 ευρώ
Ελάχιστη κατανάλωση στο τραπέζι: 30 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Σσσσςςς... Μη μιλάς, γιατί αυτή τη στιγμή βρίσκομαι κάτω από το τραπέζι (το οποίο βρίσκεται πάνω στο πατάρι του ΖΟΟΜ) και πρέπει να αναμεταδίδω ψιθυριστά τι πετάει και τι φτερουγίζει γύρω-γύρω.
Πώς βρέθηκα κατάχαμα;
Πάντως δε φταίω.
Εγώ, κύριοι αναγνώστες, λίγο πριν πέσω, εργαζόμουν ως «κριτικιά-παρουσιάστρια», κι είχα βαλθεί να μετράω τα μυρωδικά και τα λουλούδια που περιέχει αυτό το πρόγραμμα.

Νομίζω ότι το μοιραίο (όπως λέμε μμμ... ωραίο) συνέβη αφού είχα ήδη γράψει το δυόσμο, το δεντρολίβανο, το θυμάρι, την άγρια μέντα, το δυοσμαρίνη, τη ματζουράνα, την αρμπαρόριζα (μέσα στο γλυκό σταφύλι), το μπαχάρι, το γαρυφαλλάκι, το φασκόμηλο, την κανέλα, το μοσχοκάρυδο, την ανεμώνη, το μάραθο και τον λεμονανθό, και τη στιγμή που σημείωνα ένα τόσο δα κλωναράκι βασιλικού, έφυγε το μάτι μου προς τα αριστερά.

Σ’ εκείνο το τραπέζι αριστερά που κρυβόταν ένα ζευγαράκι πίσω από ποτήρια, μπουκάλια, καπνούς και τα «ανάθεμά σε, δε με λυπάσαι» των τραγουδιών.
Κι εκεί είδα δυο τυφλές παλάμες-αγριμάκια να ψάχνουν μέσα στα σκοτάδια να ενωθούν.
Δεν είχα προλάβει καλά-καλά να δω τη λάμψη που άναψε το σταύρωμα των δαχτύλων, όταν άρχισε το πιάνο να γλιστράει μια μελωδία προς τα κάτω βάθη.
Λες κι επίτηδες, την ίδια στιγμή έγχορδα και πνευστά άρχισαν να πετάνε λάδια πάνω στο μουσικό μονοπάτι που άνοιγε το πιάνο.
Ε, πολλά θέλει ο άνθρωπος για να πέσει;
Οχι, είναι η σωστή απάντηση και γι’ αυτό με βρίσκεις τώρα έτσι.
Κάτω από το τραπέζι διπλωμένη στα δύο, με το φακό στηριγμένο ανάμεσα στα γόνατά μου, το στυλό χαμένο κάπου δίπλα και τέσσερις εξαιρετικά πολύχρωμες φωνές απέναντι μου να με πηγαινοφέρνουν από θαύματα σε λάθη, από τ’ άσπρο σκαλί της Σαντορίνης στην ξενιτιά, κι από την παπαρούνα που δαγκάνει στην Ανδρομέδα «εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος/εκεί που λεν πως φυλακίζουνε το πάθος».
Δε φταίω είναι προφανές.
Κι αν πρέπει καλά και σώνει να βρεθούν οι υπεύθυνοι για μία από τις πιο γλυκές και απογειωτικές πτώσεις που έχω κάνει ποτέ, τότε πήγαινε ψάξε ανάμεσα στη λύρα του Περυσινάκη, στη φωνή του Θαλασσινού, στις τριφωνίες των Τριών και στα φεγγάρια, που είναι και σεσημασμένοι φταίχτες.
«Ισως φταίνε τα φεγγάρια..»
δεν είπε και το τραγούδι κάποια στιγμή;
(Ναι, αλλά μάλλον φταις εσύ).

"Πριν πέσω και πριν μαραθώ σε άλλα σώματα", είπε;
Πολύ αργά το είπε, βέβαια διότι είχα ήδη πέσει, αλλά σε λεπτομέρειες θα κολλήσουμε τώρα;
Αισθάνομαι ότι χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παντελή Θαλασσινό για όσα όμορφα με κερνάει κάθε χρόνο που πάω και παρακολουθώ τα προγράμματά του.

[Του οφείλω ένα γενικότερο ευχαριστώ για τα τραγούδια που έχει γράψει, κι ένα κεφαλαίο ΜΠΡΑΒΟ για το ότι στέκει όρθιος και ακλόνητος τόσα χρόνια (κρατώντας τις μελωδίες και τις ευαισθησίες του σφιχτά στην αγκαλιά του) την ώρα που γύρω του μαίνονται δεκάδες μποφόρ ανοησίας και ξεφτίλας στο τραγούδι. ]

Προχτές το κόκκινο φωτάκι μέσα από την κοιλιά της κιθάρας του, που ήταν συνεχώς μπροστά μου, το είδα σαν έναν από τους φάρους του όμορφου ελληνικού τραγουδιού. Φάροι που με οδηγούν χρόνια τώρα μακριά από τις ξέρες.

Θες να σου πω και για το πρόγραμμα, ε;
Να σου ΞΑΝΑπώ μάλλον θέλεις για το πόσο εξαιρετικό είναι αυτό που κάνουν οι τρεις «Τριφωνιστές», οι άπαιχτα καλλίφωνοι και καλοσυντονισμένοι Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής και Ερωφίλη.
(Τα έχω γράψει όμως τόσες πολλές φορές που έχω γίνει πλέον γραφική).

Μπορώ όμως να σου πω το παράπονο μου: ότι θα ήθελα να τους βλέπω περισσότερη ώρα στη σκηνή. Φέτος δεν χόρτασα τα παιχνίδια των τριών φωνών τους (ούτε και τις συγκλονιστικές στιγμές που δημιουργούν όταν τραγουδούν και οι τέσσερις μαζί - με τον Παντελή Θαλασσινό).

Κατά τ’ άλλα στο ΖΟΟΜ αυτές τις μέρες παρουσιάζεται ένα πρόγραμμα που θα σε κάνει να ζαλιστείς από τα χρώματα και τα αρώματα του.

Κοντά τέσσερις ώρες παρακολούθησα τα εξαίσια τραγούδια όλων να μαζεύουν με τα ράμφη τους χώμα και πετραδάκια από τις μουσικές και τους στίχους και να χτίζουν φωλιές στο εσώτερο και στο απώτερό μου.

Και τις μισές από αυτές, άκουσα πως γίνονται τραγούδι τα καρφιά που έμπηξαν στις παλάμες σου όλοι εκείνοι οι βιαστικοί έρωτες τη στιγμή που για πάντα άφηναν το άγγιγμά τους να πέσει από τους ώμους σου.

Α, να μην ξεχάσω.
Κάνουν και τάματα εδώ (στον Αη Γιώργη) κι ανάβουν καντηλάκια σε όλα τα λευκά ξωκλήσια του Αιγαίου.
Ε, κι όπως καταλαβαίνεις με όλα αυτά τα εύφλεκτα κεριά, καντήλια, χέρια, χείλη, έρχεται κάποια στιγμή το κατάστημα και λαμπαδιάζει ολόκληρο.

Τελικά αξίζει να πάω;
Τι ρωτάς μωρέ, καμένε; Αν θα πας στο πιο μοσχολουλουδάτο, και εύηχο, και ποιητικό και καλλίφωνο, και γεμάτο υπέροχα τραγούδια πρόγραμμα που κυκλοφορεί;
Κάθε χρόνο χειρότερος γίνεσαι, αδερφάκι μου.
Εκτός κι αν εννοείς ποια μέρα να πας, οπότε έχω πρόταση για σένα: Κυριακή (μεσημεροαπογευματάκι), είναι η σωστή απάντηση.
Διότι το κοινό είναι καλύτερο, και, κυρίως, γιατί με το που χώνεσαι μέσα στο ΖΟΟΜ έρχονται τα τραγούδια και σε γλιτώνουν από αυτή τη φόνισσα κυριακίλα που προσωπικώς προσπαθεί να με ξεκάνει όλη μου τη ζωή.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Μπορώ με σιγουριά να αναφέρω ότι αυτή είναι μία από τις πιο καλοκουρδισμένες λαϊκές ορχήστρες που έχω ακούσει.
Την Κυριακή την παρακολούθησα να τα κάνει όλα: να υποτονθορύζει όλα τα βάθη των καημών, να σκαρφαλώνει σε δύσβατα ύψη, να ζαλίζεται χωρίς να πέφτει, να κρατάει στέρεους ρυθμούς, να απλώνει μελωδίες και να κάνει το μαγαζί να σηκώνεται στις μύτες των θεμελίων του.
Γεμάτες θαυμαστικά και άριστα δέκα οι σημειώσεις μου, δίπλα στις λέξεις πιάνο, Πάρις Περυσινάκης (εξαιρετικός μουσικός), κρουστά, βιολί, κιθάρες, μπάσο κ.λπ.
1. Σάκης Βαριεμτζίδης: πιάνο, πλήκτρα.
2. Πάρις Περυσινάκης: λύρα, μαντολίνο.
3. Γιάννης Χούλης: κιθάρες.
4. Μαρκέλος Πούπαλος: ούτι, λαούτο και ?όπως πάντα- ΤΡΑΓΟΥΔΙ με κεφαλαία και δυναμική παρουσία στη σκηνή. Φέτος την πληρώνει ο «Γάτος» του Μαχαιρίτσα, αλλά ο Μαρκέλος παραμένει σταθερή αξία.
5. Σταμάτης Πούπαλος: βιολί.
6. Μανώλης Στάθης: μπουζούκι.
7. Μίμης Ντουτσουλης: Μπάσο.
8. Φίλιππος Λευκαδίτης: Κρουστά.
9. Θοδωρής Παπαστάθης: τύμπανα.
10. Βαγγέλης Βασιλείου: κλαρίνο.
11. Νανά Μπινοπούλου: τραγούδι.
ΥΓ.
Δεδομένου ότι είχα ξαναπάει στο ΖΟΟΜ πριν από λίγες ημέρες και κράταγα το κεφάλι μου από τον απαράδεκτα αλλοπρόσαλλο ήχο, οφείλω να βάλω δύο άριστα δέκα με τόνο σε όλους όσοι συνέβαλλαν στο πολύ καλό ηχητικό αποτέλεσμα που άκουσα.
Θα ήταν άλλωστε τεράστιο κρίμα αυτές οι τέσσερις τόσο λυγερές και πολύχρωμες φωνές να πλαισιώνονται από αδέσποτες νότες.
Μπράβο ξανά λοιπόν σε κάθε έναν ξεχωριστά και σε όλους μαζί κυρίως.