ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.54.108 & 210-34.54.888
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πειραιώς 142 & Πέτρου Ράλλη
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 160 & 180 ευρώ (κομπλέ)

Ημουν κι εγώ εκεί...
"Και με παίρνει το πρωί
Να το ξέρεις σου φωνάζω
Πως σ' αγάπησε πολύ
Το καλύτερο παιδί"
Τον παρακολούθησα να λέει περί τα εκατό τραγούδια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
ΑΚΡΙΒΩΣ όμως.
Το κουπλέ χαμηλόφωνο, σχεδόν ψιθυριστό, μελωδικό και εντελώς soft -όπως θα μίλαγε κάποιος που εξομολογείται το ερωτικό του παράπονο στον κολλητό του.
Και μετά... η ορχήστρα αρχίζει να ανεβάζει γκάζια και ο τραγουδιστής σαν να μην αντέχει άλλο την αδικία (τον πόνο, την απιστία, κ.λπ.) στέλνει με όλη τη δύναμη της φωνής και της ψυχής του το ρεφραίν σαν βέλος κατ' ευθείαν στην καρδιά του κοινού.
Δεν φωνάζει, δεν τσιρίζει, δεν κάνει τζάμπα φασαρία. Ούτε τζάμπα μαγκιές.
Λυγίζει το σώμα και δείχνει με τα αδικημένα, προδομένα ή πληγωμένα χέρια του προς τα πάνω (που είναι ο Θεός) ή προς εκείνη που είναι βέβαιο ότι κάθεται κάπου ανάμεσα στο κοινό.
Κάθε στίχος των ρεφραίν του τελειώνει με θαυμαστικό και τα τραγούδια έχουν όλα φινάλε χολιγουντιανό, σινεμασκόπ και παναβίζιον!
Χαμός από τον ανδρικό πληθυσμό που βρίσκεται σχεδόν όλη την ώρα όρθιος πάνω στις καρέκλες και στα τραπέζια.
Ναι, σωστά διάβασες, τον ΑΝΔΡΙΚΟ πληθυσμό.
Η πλειοψηφία των φαν του Πλούταρχου δεν είναι "ερωτευμένες" με τον σταρ γυναίκες (αν και υπήρχε μια ικανή αντιπροσωπεία και από αυτές στο μαγαζί).
Οι "σκληροπυρηνικοί" όμως φαν του φαινομένου "Πλούταρχος" είναι νεαροί άντρες 25-35 χρονών.
Που ξέρουν ΟΛΑ τα τραγούδια απ' έξω, που πετάνε λουλούδια και τα χέρια ψηλά σε κάθε ρεφραίν, που τον αγκαλιάζουν και τον φιλάνε, που φωτογραφίζονται μαζί του και που τον χειροκροτούν κάθε τόσο μόλις τελειώνει κάποιο τραγούδια!
Ναι, σωστά διάβασες, τον χειροκροτούν, λέει.
Έχεις δει εσύ σε πίστα να χειροκροτείται ο τραγουδιστής λες και δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στο Μέγαρο;
Ούτε εγώ το είχα ξαναδεί, αλλά καλά να πάθω αφού τόσα χρόνια έκανα "αντίσταση" και δεν πήγαινα να δω τον Πλούταρχο εν δράσει.
"Πουθενά δεν θα υπάρχω
θα 'μαι άφαντος για σένα
Κι όλα όσα σε θυμίζουν
Θλιβερά και σκουριασμένα
Πουθενά δεν θα υπάρχω
Θα 'μαι ευθεία στη στροφή σου
Μήπως έτσι καταλάβεις
την αυτοκαταστροφή σου!"
Ο Πλούταρχος κρατάει με τα δύο χέρια το μικρόφωνο, το βάζει κάτω από το πηγούνι του, σκύβει το κεφάλι, κλείνει τα μάτια, και ξεκινάει το επόμενο τραγούδι.
Χαμηλόφωνα, σεμνά, "ρομαντικά".
Ο Πλούταρχος δεν είναι από εκείνους που τα βάζουν με τους άλλους, όσο κακό κι αν τους έχουν κάνει. Είναι άντρας (νέου τύπου) και ξέρει ότι πρέπει να τα βρει με τον εαυτό του πρώτα και μετά να ζητήσει τα ρέστα από.. εκείνη.
"Τα 'χω με τον εαυτό μου
που στο ψέμα πίστεψα
που ενώ ήσουνα τα πάντα
την ψυχή μου λήστεψα!"
Δεν είναι επίσης ο τύπος που θα κάτσει να τη βρίσει γιατί του φέρθηκε άσχημα. (Δεν βρίζει ποτέ άλλωστε).
Την τιμωρία της την έχει αφήσει στα χέρια του Θεού που είναι σίγουρο ότι τον παρακολουθεί και τον προστατεύει.
Και ελπίζει πως κάποτε θα καταλάβει από μόνη της το λάθος που έκανε όταν πρόδιδε το "καλύτερο παιδί", δηλαδή τον Γιάννη, τον κάθε Γιάννη, που μόνο ευτυχία μπορεί να της φέρει:
"Εγώ ο Γιάννης θέλω μόνο το καλό σου
και σαν τραγούδι θα 'μαι μέσα στο μυαλό σου
θα 'μαι το χάδι που κυλάει στο κορμί σου
θα 'μαι το γέλιο που ομορφαίνει τη ζωή σου
Ο κάθε Γιάννης είναι μία ιστορία
Είναι ένα πόνος που σου φέρνει ευτυχία!"
Ο Γιάννης Πλούταρχος υπάρχει για να θυμίζει σε όλους ότι υπάρχουν και θετικές αξίες στη ζωή. Καλό παιδί, καλόψυχο, σεμνό, με οικογένεια, δεν τρέχει σε δεξιώσεις και κοσμικά πάρτι, δεν έχει φτιάξει βίλα πένητα έξι υπνοδωματίων με τρεις πισίνες, δεν έχει γίνει μαϊντανός στα παράθυρα, δεν του αρέσουν τα σκάνδαλα, οι φωνές και τα σταριλίκια.

Όλο αυτό που ΕΙΝΑΙ ο Πλούταρχος έχει καταφέρει να το εκπέμπει την ώρα που τραγουδάει. Να το δείχνει και να το αποδεικνύει με κάθε κίνηση του.
Πόσες φορές είδα το αριστερό του χέρι σφιγμένο σε γροθιά να ακουμπάει το στήθος του και να στέλνει την καρδιά του στο κοινό του;
Πολλές.
Πόσες φορές υποκλίθηκε και έστειλε φιλιά στον κόσμο του;
Άπειρες.
Πόσες φορές σκούπισε διακριτικά τον ιδρώτα από το μέτωπό του ενώ τα χείλη του τεντώνονταν σε ένα ταπεινότατο χαμόγελο που δήλωνε πως μπορεί η δουλειά που κάνει να είναι κουραστική αλλά την αγαπάει τόσο πολύ που δεν θα την άλλαζε με τίποτα στον κόσμο;
Σίγουρα λιγότερες απ' όσες το χρειαζόταν...
Και πόσες ώρες τραγούδαγε μόνος του τη μία επιτυχία του μετά από την άλλη;
Από τη μιάμιση μέχρι τις έξι το πρωί κάθε βράδυ πλην Δευτέρας και Τρίτης!
"Μα αυτές τις λεπτομέρειες αγάπησα σε σένα
Και συ έγινες ένα τώρα με το καθετί
Αυτές οι λεπτομέρειες δίνουν την αξία
Και έχουν σημασία μεγάλη στη ζωή!"
Οι αίθουσα του "ΑΡΕΙΩΝ" (πού τους ήρθε η ορθογραφία αυτή ποτέ δεν θα μάθω) είναι τετράγωνη και η πίστα θυμίζει σκηνή παλιού σινεμά ή θεάτρου.
Είναι στα μέτρα του ανθρώπου για τον οποίο κατασκευάστηκε.
Έχει ύψος αλλά όχι πολύ βάθος (είπαμε σεμνότης, αλλά να μην εξαφανίζεται κι ο μικροκαμωμένος πρωταγωνιστής μέσα σε αχανή πίστα).
Οι τοίχοι είναι βαμμένοι γκρενά (παλιό χρώμα και αυτό).
Η είσοδος του τραγουδιστή Γιάννη (προσέχεις ότι δεν μου έρχεται ούτε "σταρ", ούτε "βασιλιά" να τον πω, λέξεις που με επισκέπτονται ανελλιπώς όταν περιγράφω πρώτα ονόματα αφίσας) γίνεται με τον κατά το δυνατόν πιο "μετρημένα" εντυπωσιακό τρόπο.
Η ορχήστρα χάνεται στα δεξιά και στα αριστερά της σκηνής, αφήνοντας μόνο τα δύο μπουζούκια στο κέντρο, στο φόντο ανάβουν δεκάδες λευκά λαμπάκια και 4 μεγάλοι προβολείς κάνουν τη νύχτα μέρα.
Ολόλευκο φως απλώνεται παντού, φως που ταιριάζει με το λευκό.. "ποινικό μητρώο" του ξανθόλευκου Γιάννη.
Όλα αυτά γίνονται μέσα στα τρία λεπτά που διαρκεί η μουσική εισαγωγή (σημειωτέον ότι τα ονόματα του διαμετρήματος του Πλούταρχου μετράνε πάνω από πέντε λεπτά μουσική εισαγωγή στην πρώτη τους εμφάνιση).
Και ξαφνικά με το "πουθενά δεν θα υπάρχω/ θα 'μαι άφαντος για σένα" εμφανίζεται ο άνθρωπος που όλοι περιμένουν για να χειροκροτήσουν και να στολίσουν με όλα τα θαυμαστικά τους! 
Καλοραμμένο σκούρο κοστούμι στο πρώτο πρόγραμμα και πουκάμισο παντελόνι στις επόμενες εμφανίσεις.
Τίποτε το προκλητικό και τίποτε το "διαφορετικό" από αυτό που θα φορούσε οποιοσδήποτε προσεκτικά ντυμένος οικοδεσπότης που περίμενε φίλους στο σπίτι για τη γιορτή του.
Σ' αυτό το μαγαζί δεν υπάρχει ούτε ένα πράγμα που θα μπορούσε να σε κάνει να νιώθεις "ντροπή" που βρίσκεσαι εδώ.
Μέχρι και οι σερβιτόροι είναι σεμνά και ευγενικά παιδιά που τροφοδοτούν το τραπέζι με ξηρούς καρπούς και καθαρά τασάκια πριν καλά-καλά προλάβουν να τελειώσουν ή να λερωθούν.
"Κάθε φορά που θα σε πιάνει στεναχώρια δε θα 'μαι εγώ
Κάθε φορά που θα ακούς θλιμμένα λόγια δεν θα 'μαι εγώ
Μα θα 'μαι εγώ όταν ζητήσεις ν' αγαπήσεις
Θα είμαι εγώ όταν τρελά ερωτευτείς
Θα είμαι εγώ όταν διαλέγεις αναμνήσεις
Κι όταν το άλλο σου κομμάτι θες να βρεις!"
Ο Γιάννης Πλούταρχος δεν είναι αποθετικός "ήρωας". Δεν έγινε "ήρωας" δια των παραλείψεών του δηλαδή, αλλά δια των πράξεων του, κάτι σαν τον Σούπερμαν αλλά σε ανθρώπινο μοντέλο.
Είναι ο άντρας που θέλουν να γίνουν όλα τα νεαρά αγόρια που γεμίζουν το μαγαζί του κάθε βράδυ και ο ειλικρινής και ακλόνητος σύντροφος που θα ήθελε κάθε γυναίκα δίπλα της.
Το κοινό του Πλούταρχου μοιάζει με το κοινό που αγοράζει "σοβαρές" Κυριακάτικες εφημερίδες όχι για να τις διαβάσει ενδεχομένως, αλλά γιατί τον κάνουν να αισθάνεται υπερήφανος που τον βλέπουν να τις μεταφέρει από το περίπτερο στο σπίτι.
Και πιο υπερήφανο κοινό από του Πλούταρχου δεν υπάρχει.

Μέχρι και το υπόλοιπο πρόγραμμα είναι ευπρεπές!
Ευπρεπείς παρουσίες τα επτά πρώτα μικρόφωνα που κρατάνε την αρχή του προγράμματος.
Ευπρεπή ακόμη και τα μπαλέτα! Τα οποία είναι ντυμένα αντί για ημίγυμνα και χορεύουν αντί να παριστάνουν ότι αλληλομαστιγώνονται, για παράδειγμα.
Εδώ θα ακούσεις επτά φωνές να λένε τα πιο "καλά" σουξέ της εποχής, φωνές που μπορεί να μην σε εντυπωσιάσουν με την καλλιέπειά τους, αλλά δεν θα σε κάνουν να κρατάς και τα αυτιά σου από τα στοναρίσματα και τα φάλτσα.
Φάλτσα στου Πλούταρχου δεν έχει, όπως δεν έχει και γυμνά.
Έχει φουστάνια από περιποιημένα και μοντέρνα μέχρι πολύ κομψά.

Εδώ θα ακούσεις επίσης τραγούδια που νόμιζες ότι τα είχες για πάντα ξεχάσει, όπως το "Κάπου βραδιάζει/ μην κλαις δεν πειράζει" ή το "Άσε με να φύγω σε παρακαλώ/όλο και πιο λίγο κάθε μέρα ζω".
Θα ακούσεις τα άπαντα του Χατζηγιάννη (από το επιτελείο των 7 νέων που γεμίζουν τα ημίωρα διαλείμματα του πρωταγωνιστή) και τουλάχιστον μισή ώρα στην αρχή-αρχή με αγγλόφωνα ποπ τραγούδια μεταξύ των οποίων και το "Total eclipse of the heart" αλλά και το "Dust in the wind" των Κάνσας!

Θα ακούσεις όλα τα τραγούδια από το καινούργιο Cd του Πλούταρχου από το "Όλα σε σένα τα βρήκα" έως την "Αυτοκαταστροφή" που σηκώνει κάθε φορά το μαγαζί στο πόδι, το "Θα τα σπάσω όλα" που εμπνέει λουλουδοπόλεμο και τις "Λεπτομέρειες" που ανεβάζουν τους πάντες στα τραπέζια.

Πέντε ώρες αργότερα ο Γιάννης συνεχίζει το ίδιο
Επτά ώρες έμεινα συνολικά στο μαγαζί του Πλούταρχου, τις πέντε εκ των οποίων τις πέρασα με εκείνον πάνω στην πίστα.
Περίμενα να τον δω να "λυγίζει", να "τσαλακώνεται", να αλλάζει συμπεριφορά, τρόπο ερμηνείας ή κίνησης, ματαίως...
Καμία αλλαγή, καμία κόπωση, ούτε καν μία φευγαλέα στιγμή "ενόχλησης" με όλους αυτούς που πήγαιναν τον αγκάλιαζαν και του ζητούσαν να ποζάρει για να βγουν φωτογραφία μαζί.
Ο Πλούταρχος παρέμεινε σοβαρός, "έμφωνος!" (σε αντίθεση με πολλά πρώτα ονόματα συναδέλφους του που δεν τις έχουνε τις άτιμες τις νότες), καλοσυνάτος, σεμνά χαμογελαστός, "clean" και απαστράπτων μέχρι τις τέσσερις και μισή το πρωί.
Και με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού κάθε τέταρτο περίπου έβαζε τα χέρια στο στήθος, υποκλινόταν, ευχαριστούσε το κοινό του και τους έστελνε δύο φιλιά, ένα από κάθε χέρι.
Περίμενα επίσης να πλήξω από την ομοιομορφία του όλου πράγματος, αλλά ούτε αυτό συνέβη (εντελώς). Πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω. Σχεδόν.
Μέχρι και η πλήξη στου Πλούταρχου έχει μέτρο, φαίνεται.

Τελικά αξίζει να πάω;
Φυσικά και θα πας. Τέτοιο "Feel good" προϊόν δεν κυκλοφορεί άλλο στην πιάτσα. Διότι ποιος άλλος τολμά να τραγουδήσει από πίστας το:
"Κατέβα λίγο να σε δω
όπως κι αν είσαι σ' αγαπώ
δεν θέλει ρούχα η καρδιά να της φορέσεις
Κατέβα λίγο να σε δω
όπως κι αν είσαι σ' αγαπώ
Μη χτενιστείς και μη βαφτείς για να μ' αρέσεις
Έτσι μ' αρέσεις"
Όπως ακριβώς είσαι, Γιάννη μου, έτσι δεν είναι;

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Ήχος εξαιρετικά ήπιος για πίστα. Και η ορχήστρα καλοκουρδισμένη και πλήρως συντονισμένη με τον τραγουδιστή. Σαν να παίζουν όλοι μαζί χρόνια με τον ίδιο πάντα τρόπο.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]