ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.28.053-054
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 7-9
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150 & 180 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 75 & 90 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Πριν σε πάω όμως στον μπιρμπιλομάτη Γονίδη οφείλω να σε ξεναγήσω στα προεόρτια
(νόμιζες ότι θα γλιτώσεις, άθλιε αναγνώστη. Υπονοείς, δηλαδή ότι εγώ που πάω και τα υφίσταμαι επί ώρες είμαι εντελώς ηλίθια; Χμ.. Αν δεν είχες απόλυτο δίκιο θα τα έπαιρνα κρανίο με αυτή τη σκέψη).

Τα προεόρτια στο "ΦΩΣ" φέτος περιλαμβάνουν πλάσμα με μία τόσο μίνι φούστα που νομίζεις ότι πάνω στη βιασύνη βγήκε χωρίς το από κάτω του και ένα τύπου "γούνινο" από πάνω που μοιάζει με δέρμα ζώου που αρνείται να πεθάνει.

Αυτό το πλάσμα άδει για τον έρωτα που δεν ταιριάζει στους αισθηματίες, κουνάει το φουστάκι του μέχρι να ζαλιστεί το άπιωτο ακόμα κοινό και συνοδεύεται από έναν πληκτρά που κοπανάει τα πλήκτρα με μανία πιθήκου που πάσχει από αφθώδη πυρετό, έναν ηλεκτρικό κιθαριστή που την έχει δει Τζίμι Χέντριξ με πάρκινσον, έναν ντράμερ στην κοσμάρα του κι έναν τύπο με ένα ηλεκτρονικό κουτί το οποίο όταν το κοπανάς παράγει διάφορα μπητ μαζί με πονοκέφαλο.

Είναι επίσης και το πλάσμα που, ενώ πάσχει από μία ελαφρά διαταραχή στα "ι, η, ει, οι, υ" του μας εισάγει στον κόσμο του εντελώς αλλού, ενώνοντας με την ερμηνευτική του δεινότητα το "Νάυλον" της Βίσση, με τα "Sweet Dreams" των Eurythmics, και το "Άκουσε αγόρι μου/ απόψε θα μπούνε οι όροι μου" με το παλιό "Παλτό" του Δάντη (στο μεταξύ έχει εισέλθει επί πίστας και έτερο περιστατικό ενδεδυμένο με τζιν), με το "Φοβάμαι" του Νίνο και το "Εγώ για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα" της Ραλλίας.
Γεγονός που με έκανε φυσικά να αναρωτηθώ αν υπάρχει "πιο κάτω" και τι θόρυβο ακούνε εκεί, διότι όλη η βαβούρα του κόσμου μοιάζει να είναι κλεισμένος εδώ μέσα.

Μετά από αυτήν την προθέρμανση εμφανίζεται έτερο είδος της ανδρικής χλωρίδας φέρον λευκό φανελάκι και προσποιούμενο τον Σάκη.
Μια φορά ν' ακούσεις το "Σ' έχω ερωτευτειειεί" από το παρόν εσώρουχο ΑΤΘΙΣ πας για καλόγερος στο Άγιο Όρος (και αρνείσαι να κατέβεις ό,τι και να σου τάζουνε από κάτω).

Μετά από λίγο φωνάζει "Θα γίνω δυναμίτης απόψε στο κορμί της" και κάνει πως βγάζει το φανελάκι. Ο θηλυκός πληθυσμός ξύνει με απορία το κεφάλι του και αρνείται να διεγερθεί από το άτριχο στήθος κι έτσι το εσώρουχο ξεσπάει σε ένα breakdance τύπου φέρτε τον ζουρλομανδύα το παιδί έπαθε παραλήρημα.
(Νομίζεις ότι υπερβάλλω, ε; Κακομοίρη μου πόσο λίγο με ξέρεις).

Αφού το φανελάκι μας έδειξε το στήθος του κάνα δυο φορές ακόμα αποφάσισε επιτέλους να μας αδειάσει τη γωνιά, γεγονός για το οποίο θα είχαμε διαμαρτυρηθεί αν ξέραμε τι θα μας γέμιζε τη γωνιά αμέσως μετά.

Έτερο δείγμα αρσενικού τύπου με το μαλλί χτενισμένο όλο μπροστά και κολλημένο γύρω από το πρόσωπο, το οποίο εκπέμπει κάποιο σήμα και ρωτάει αν τον ακούει κανείς.
"Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια, αγόρι μου μέσα στο σαματά την όρεξή σου είχαμε", σημειώνω επιμελώς εγώ και πριν προλάβω να αποσώσω τη σημείωση ακούω το πρόσωπο να συνομιλεί με την καρδιά του και να της λέει να πάει μαζί του!
Μετά από κάνα τρίλεπτο διαφήμισης του Ωνάσειου με "Φύσα καρδιά μου", "πάμε καρδιά μου", "είσαι η καρδιά μου" σημείωσα ότι αν συνεχίσει θα πάθω έμφραγμα και βγήκα από το κατάστημα να πάρω λίγο αέρα.

Στο μεταξύ η χειρότερη ορχήστρα που έχω ακούσει ποτέ συνέχιζε να συνοδεύει τον νεαρό ο οποίος έτρεχε πάνω κάτω στην πίστα σαν τον Καρλ Λιούις ντοπαρισμένο και όταν γύρισα τον άκουσα να λέει: "Κι εγώ είμαι εδώ κι η μοναξιά ψάχνει κι εκείνη συντροφιά" κι επειδή ήμουν κι εγώ ακόμα εκεί μουρμούρισα ένα άι σιχτίρ και ετοιμάστηκα για τα χειρότερα που δεν άργησαν να έρθουν.

Η Ελεάννα και η Ιωάννα
Θέλω να καταγγείλω αυτήν την ιστορία με το Fame Story που όσο το παρακολουθείς ακούς τους "καθηγητές" και τους "κριτικοεπιτροπεύοντες" να μιλάνε για "καλές" φωνές και "μεγάλες" φωνές και "ωραίες" φωνές.
Πού είναι βρε παιδιά οι φωνές;
Στα echo της κονσόλας, στις τσιρίδες ή στα αφωνοπαράφωνα που έχουν γεμίσει τα αυτιά μου οι "απόφοιτοι" της "Ακαδημίας";
Ή μήπως είναι στο "δώσε μπούτι στο λαό" και στη δικτυωτή κάλτσα που απορώ που δεν κατεβάζει δέκα 'πόντους' τη βραδιά με όλα αυτά τα σσσςςςς που εκπέμπουν οι 'καλές' απόφοιτες.

Η μεν Ελεάνα λοιπόν επέπεσε επί των κεφαλών μας άνετη και άφωνη και μας βάρεσε με καμιά 45αριά ρεφρέν σε κάθε τραγούδι, κλείνοντας με το "Σώσε με δώσ' μου να πιώ το δηλητήριο", το οποίο παρήγγειλα στον καλό σερβιτόρο αλλά ακόμη να μου το φέρει.

Στις μία και επτά λεπτά να 'σου και η Κουταλίδου με το μπούτι έξω όλο styling και φραμπαλά κι από φωνή σφυρίχτρα, η οποία μας είπε ένα "αγόρι μου, αγάπη μου, αγέρι μου", αχ γέρο μου, το νεύρο μου κ.λπ.
Επειδή δε η Ελεάνα (ή η άλλη, δε θυμάμαι) μας είχε πει το "Νάυλον" η Ιωάννα μας είπε το "Νόημα" και την "Αυτοκαταστροφή" του Πλούταρχου και το "Χτύπα κι άλλο" του Πετρέλη, στο οποίο επάνω κόλλησε η βελόνα της και μείναμε ένα μαγαζί γεμάτο ημιμεθυσμένους να ακούμε επί πεντάλεπτο την.. ακαδημαϊκή Κουταλοιωάννα να τσιρίζει "Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.."
ΕΛΕΟΣ, Χριστιανοί μας πήραν την Τριπολιτσά.

Ε, μετά από τα κινέζικα βγήκε κι ο Γονίδης
Ο οποίος μας υποδέχτηκε με ένα "Θα ήθελα να σας συγχαρώ που επιλέξατε εμάς για την ψυχική σας θεραπεία". Μετά, επιδόθηκε με σεμνότητα και αυταπάρνηση σε μία ώρα αυτοβασανισμού και σπαραγμού του τύπου: "Για σένα είμαι παρελθόν για μένα είσαι πόνος", και "Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα κι έκλαψα/ Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μόνος μου ένιωσα" και "Πώς μπόρεσες και έκανες κομμάτια την καρδιά μου/ Πώς μπόρεσες κι έσβησες όλα τα όνειρά μου", και "Όταν θα μάθεις πως είμαι συντρίμμια/ όταν θα μάθεις πως είμαι κομμάτια με μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια/ εσύ θα φταίς", στην υγεία μας) και πάρε κι άλλη μια ρίμα μάτια-κομμάτια για να σου βρίσκεται.

Από ένα σημείο και μετά όμως ο "αληθινός" Γονίδης, ο μάγκας με το πολύ echo στο μικρόφωνο, δεν αντέχει να κλαψουρίζει άλλο ως συντρίμμι και τα ρίχνει:
"Χτες το βράδυ στ' όνειρό μου /σε βλαστήμησα μωρό μου" και "Έτσι γιατί βαρέθηκα τα ίδια/ έτσι γιατί γουστάρω να 'μαι μόνος/ είμαι πιο καλύτερα δεν το μετανιώνω/ να 'μαι για την πάρτη μου και μόνο".
Άρπα την εσύ μωρή και άλα της ο άντρας, λέω και το κλείνω για να μην πω τίποτα κολάσιμα.

Τελικά αξίζει να πάω;
Την ώρα που έφυγα το κατάστημα "ΦΩΣ" θύμιζε επεισόδιο της "Εντατικής" (E.R. επί το αγγλικότερον) την ώρα που φέρνουν πέντε ασθενοφόρα με πολυτραυματίες από τροχαίο.
Τι γαρύφαλλο βουνό, τι κορμιά πάνω στα τραπέζια να κουνιούνται ασχέτως ρυθμού ή ήχου της ορχήστρας, τι μπουκάλια άδεια και ποτήρια που κατεβαίνουν μονορούφι.
Τι μεγαλεία που δεν μπορώ να σου το περιγράψω διότι φοβάμαι ότι θα ζηλέψεις την τύχη μου που ήμουν  εκεί και θα ντυθείς να πας αμέσως.
Αν το αποφασίσεις πάντως πρέπει να σου πω επίσης ότι:
(Δεν ξέρω) "Τι θα λες, τι θα λες
Και τι θα κάνεις
(αλλά)
Μια θα σου 'ρχεται να κλαις
και μία να πεθάνεις"
Και να μην ξεχάσεις, φεύγοντας να κλείσεις και το Φως διότι κάποιος το άφησε πάλι αναμμένο και το βλέπω να καίει όλη τη σαιζόν.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Από τους χειρότερους, πιο εκνευριστικούς και εκκωφαντικούς ήχους που έχω ακούσει. Βεβαίως, πρέπει να πω ότι αυτός ο θόρυβος δεν σου 'ρχεται ξαφνικά. Πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα από τα μεγάφωνα ακούγεται μία εφιαλτική μουσική τύπου ηλεκτρονικό κινέζικο βασανιστήριο, οπότε όταν ξεκινάει η "ορχήστρα" να παίζει, λέμε τώρα, έχεις ..εγκλιματιστεί. Καλό κουράγιο.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]