ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ο Ρυθμός ήταν ο Θεός στον οποίο «θυσιάσαμε» χτες το βράδυ στο Ηρώδειο. Τα Rhythm & Blues σε όλο τους το μεγαλείο και τα χάλκινα πνευστά της Νέας Ορλεάνης ο ήχος της οποίας, ζει και βασιλεύει κι ας άφησε ο Μπους την πόλη που τον γέννησε και τον θήλασε να καταστραφεί από τον τυφώνα και την αδιαφορία του.
Ενθουσιασμένοι με την Μεγάλη μουσική που ακούσαμε, όσοι βρεθήκαμε στο Ηρώδειο το βράδυ της Τρίτης (αποτέλεσμα εγγυημένο κατά την γνώμη μου), καθώς αυτός ο Έλβις, ή Declan Patrick MacManus, γεννημένος στις 25 Αυγούστου, 1954 και ευλογημένος από τις μούσες με ένα υπέροχο υποκριτικό ταλέντο, τρομερή θεατρικότητα επί σκηνής, ιρλανδικό ακαταμάχητο χιούμορ, και μια δίψα για ΟΛΗ τη μουσική [που τον έχει πάει (στα 28 χρόνια που τον ξέρουμε) από την ποπ και τη «new wave» της δεκαετίας του ’80 στη Τζαζ, την R&B, την κλασική.. και πάει λέγοντας[ είναι ένας από τους πιο ανήσυχους, ιδιοφυείς, ταλαντούχους και πολυσχιδείς δημιουργούς του 20ου αιώνα. Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε στο Ηρώδειο την Τρίτη. Γιατί αυτή ήταν μια ΜΟΥΣΙΚΗ συναυλία που θα τη θυμόμαστε για πολλά χρόνια.

Ήμουν κι εγώ εκεί...
«Pump it up when you don't really need it.
Pump it up until you can feel it.
Και να σου πω την αλήθεια του δώσαμε και κατάλαβε..
Γιατί οι αριστούχοι μουσικοί που βρίσκονταν πάνω στην σκηνή του Ηρωδείου, δεν μας άφησαν και κανένα περιθώριο .. «not to pump it up». Η δύναμη του ρυθμού, των πνευστών, του πιάνου, των πλήκτρων και της ανελέητης φωνής του Κοστέλλο ήταν τόση που κάθε τόσο νόμιζα ότι θα μας ξάπλωναν όλους κάτω σαν χτυπημένους με βέλη.
Να το πάρω όμως το θέμα λίγο από το.. τέλος.
Η συναυλία νομίζαμε ότι τελείωνε, όταν ο Έλβις κούνησε «πονηρά» και σχεδόν ανεπαίσθητα τα δάχτυλα, έγειρε το κεφάλι στο πλάι και... κατέβασε το μισό Ηρώδειο στον κενό χώρο που υπήρχε μπροστά του.
Για να χορέψει.
Το άλλο μισό Ηρώδειο (που δεν χωρούσε κάτω, χόρευε όρθιο πάνω στις κερκίδες) κι εγώ που λόγω μπλοκ σημειώσεων και στιλό δεν μπορούσα να σηκωθώ, συνέχισα να χορεύω με τα πόδια στο ρυθμό που επέβαλλε αυτό το απίστευτο κουαρτέτο χάλκινων πνευστών, για το οποίο βουίζουν τα ραδιόφωνα από χτες το βράδυ.
Μουσικοί από τη Νέα Ορλεάνη, άστεγοι πλέον (χάσανε όλοι τα σπίτια τους μετά τον τυφώνα Κατρίνα), επτά μαύροι (η μπάντα του Αλέν Τουσέν και δύο λευκοί (ο Στηβ Ναίβ, χρόνια συνεργάτης του Κοστέλλο) κι ένας cooleστατος μπασίστας, ονόματι Paul Brian.
Το κουαρτέτο: Άλτο και τενόρο σαξόφωνα ο ένας, «το μεγαλύτερο» (βαρύτονο) και το «μικρότερο» (τενοράκι) σαξόφωνα ο άλλος, μία τρομπέτα και ένα τρομπόνι (που το έπαιζε ο Big Sam Williams) και.. έριξε το αρχαίο θέατρο κάτω με τη δεξιοτεχνία και την «ευκολία» που έκανε τα υπέροχα σόλο του να ταράζουν τη ροή του αέρα γύρω από την Ακρόπολη.
Για τον ντράμερ τι να πω? Άλλος απίστευτος, που τα έκανε όλα να μοιάζουν «εύκολα» και χαλαρά, που μόνο εύκολα δεν ήταν..
Μπάσο ηλεκτρικό, το οποίο κάποιες στιγμές κυριαρχούσε, ο Στηβ Ναίβ με το Hammond B3 του, τα πιάνα, τα ηλεκτρονικά του και τα πλήκτρα του «έτρεχε» από τον ένα ήχο στον άλλο, ο Κοστέλλο με τις κιθάρες του και ο Αλέν Τουσέν, για το πιάνο του οποίου πρέπει να σου μιλήσω πιο κάτω αναλυτικά, διότι με λίγες λέξεις δεν περιγράφεται.
Ό,τι έχει ρυθμό και είναι σέξι το άκουσαν τα περιστέρια του Ηρώδειου χτες. Σκα, λάτιν τζαζ, R&B, Rock ‘n’ Roll (το ορίτζιναλ), ένα τζαζ πιάνο που πετούσε και κάτι (λίγα) σόλο κιθαριστικά του Έλβις που έβγαζαν φωτιές.
Ακούσαμε όλα σχεδόν τα τραγούδια από το άλμπουμ «The River in Reverse» και τα ακούσαμε πραγματικά «Live», παλλόμενα, φλεγόμενα και εκτινασσόμενα προς τον ουρανό που εκείνο το βράδυ δεν ήξερε αν έπρεπε να χορέψει, να κλάψει, να είναι blue ή ένδεος (και ήταν, όπως και εμείς, απ’ όλα). Tears, Tears And More Tears, The Sharpest Thorn , Who's Gonna Help Brother Get Further?, The River In Reverse , Freedom For The Stallion, Ascension Day, International Echo κ.λπ.
Έντεκα άνθρωποι επί σκηνής, όλοι ντυμένοι στα μαύρα (πλην του keyboardίστα Στηβ Ναίβ που ήταν ολόλευκος), ένα ζευγάρι χρυσά παπούτσια (του Έλβις) που αντανακλούσαν το φως των προβολέων και σε έκαναν κάποιες στιγμές να τα παρακολουθείς σαν μαγεμένος από το ρυθμό που πηγαινόφερναν, μία γραβάτα με στρας (του Αλέν Τουσέν) που ‘έδενε’ τα γκρίζα μαλλιά του με τα μαύρα ρούχα του και τη μοναδική αίσθηση ρυθμού που έχει αυτός ο μεγάλος πιάνιστας, παραγωγός, συνθέτης και πρώην κάτοικος της Νέας Ορλεάνης.
Κάποια στιγμή που έπαιζε ένα σόλο (ή μήπως πρέπει να πω δέκα σόλο συγχρόνως? _δεν ξέρω), είχα την αίσθηση ότι ή αυτός ο άνθρωπος έχει τρεις διαφορετικούς εγκεφάλους, για να μπορεί να κρατάει συγχρόνως τουλάχιστον τρία διαφορετικά τέμπο, και οκτώ χέρια ή άλλοι τρεις τουλάχιστον πιανίστες βρίσκονταν κρυμμένοι στα παρασκήνια, αλλιώς δεν.. εξηγείται.. Φυσικά κρυμμένος δεν ήταν κανείς, αυτό που ακούσαμε ως «New Orleans πιάνο», όμως, ήταν τόσο ιδιοφυές, αναπάντεχο, απρόβλεπτο, αβίαστα ρέον και ΔΥΣΚΟΛΟ που ακόμα προσπαθεί το μυαλό μου να επεξεργαστεί τα γυρίσματα και τις αλλαγές ρυθμού, διάθεσης και αρμονιών που έπεφταν σαν το χαλάζι.
Μεγάλος πιανίστας ο Αλέν Τουσέν, από αυτούς που εμείς εδώ έχουμε σπάνια την ευκαιρία να ακούσουμε.
Και σπουδαίος ενορχηστρωτής. Όλα τα κομμάτια που ακούσαμε (όσα είχε συνθέσει ο ίδιος, αλλά και του Κοστέλλο) ήταν ενορχηστρωμένα από τον Τουσέν, ο οποίος τα είχε κάνει εκρηκτικά ρυθμικά, απαστράπτοντα ..πνευστά και άπαιχτα γενικά!
«Freedom for the stallion
Freedom for the baby child
Who has not grown old enough to vote
Lord, have mercy, what you gonna do about the people who are praying to you?
They got men making laws that destroy other men
They’ve made money ?God?
It’s a doggone sin
Oh, Lord, you got to help us find the way»
Soulful τραγούδι του Αλέν Τουσέν, εξαιρετικά ερμηνευμένο από τον Έλβις Κοστέλλο, το οποίο βρίσκεται στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον Αλέν Τουσέν, River in Reverse.
Από τα λίγα «πολιτικο-κοινωνικά» τραγούδια που έχει γράψει ή ερμηνεύσει ο δημοκράτης και αντι-θατσερικός (όπως τον θυμάμαι τη δεκαετία του ’80 στο Λονδίνο) Κοστέλλο στην 28χρονη καριέρα του.

Επειδή αυτό που ζήσαμε χτες στο Ηρώδειο κανονικά δεν περιγράφεται με λέξεις, διότι τα αισθήματα που γεννούσε η μουσική ήταν τόσο πολλά και πολύχρωμα και συνεχή και ακατάπαυστα και συγκλονιστικά, λέω να σε αφήσω με ένα τραγούδι, που αναδόμησε τον ψιλοκαύσωνα εκείνης της ημέρας ανεβάζοντας τη θερμοκρασία σε επίπεδα επικίνδυνα.. ανθρώπινα και σπαρακτικά.
Κυρίες και κύριοι, αυτός είναι ο μέγας κύριος Έλβις Κοστέλλο σε ένα από τα πιο υπέροχα τραγούδια που έχει γράψει στην καριέρα του, και σε μία από τις καλύτερες, τρυφερότερες, και πιο λάγνες ερμηνείες της βραδιάς:
«Oh my baby baby I love you more than I can tell
I don't think I can live without you
And I know that I never will
Oh my baby baby I want you so it scares me to death
I can't say anymore than "I love you"
Everything else is a waste of breath
I want you
You've had your fun you don't get well no more
I want you
Your fingernails go dragging down the wall
Be careful darling you might fall
I want you
I woke up and one of us was crying
I want you
You said "Young man I do believe you're dying"
I want you
If you need a second opinion as you seem to do these days
I want you
You can look in my eyes and you can count the ways
I want you
Did you mean to tell me but seem to forget
I want you
Since when were you so generous and inarticulate
I want you
It's the stupid details that my heart is breaking for
It's the way your shoulders shake and what they're shaking for
I want you
it's knowing that he knows you now after only guessing
It's the thought of him undressing you or you undressing
I want you
He tossed some tatty compliment your way
I want you
And you were fool enough to love it when he said
"I want you"
I want you
The truth can't hurt you it's just like the dark
It scares you witless
But in time you see things clear and stark
I want you
Go on and hurt me then we'll let it drop
I want you
I'm afraid I won't know where to stop
I want you
I'm not ashamed to say I cried for you
I want you
I want to know the things you did that we do too
I want you
I want to hear he pleases you more than I do
I want you
I might as well be useless for all it means to you
I want you
Did you call his name out as he held you down
I want you
Oh no my darling not with that clown
I want you
You've had your fun you don't get well no more
I want you
No-one who wants you could want you more
I want you
Every night when I go off to bed and when I wake up
I want you
I'm going to say it once again 'til I instill it
I know I'm going to feel this way until you kill it
I want you»
[«I Want You», ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, από το άλμπουμ «Blood and Chocolate»]
Με αυτό το τραγούδι, που το συνόδευσε ο ίδιος με την κιθάρα του και ο Στιβ Ναίβ στο πιάνο (εξαίσιος και για πολλά άριστα δέκα), ο Έλβις Κοστέλλο επέβαλλε μια απόλυτη 10λεπτη σιωπή στο χώρο και κέρδισε ένα από τα πιο αποθεωτικά χειροκροτήματα της βραδιάς.
Κι αν με είχε ρωτήσει εκ των προτέρων θα του είχα πει να συνέχιζε να τραγουδάει αυτό το «I want you» επί άλλα είκοσι λεπτά τουλάχιστον, διότι βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση (στην οποία σπανίως βρίσκομαι) μετά από 10 κι ίσως και περισσότερα λεπτά ακρόασης να αισθάνομαι ανικανοποίητη και αχόρταστη.
Με μια φράση; Ανατριχιαστικά ερωτικό τραγούδι που έσπαγε μπροστά στα μάτια μας σε μικρά αιχμηρά γυαλάκια, κάθε φορά που ο Έλβις έλεγε «I Want you». Γυαλάκια που χάραζαν τα εσώτερα και τα απώτερα μας και έκαναν το αίμα να τρέχει στις κερκίδες του ολόλευκου Ηρώδειου σαν λάβα-προσευχή που έβγαινε από τα έγκατα του Θείου Παρθενώνα.
Μαγεία.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]