Μπορεί το «Klute» να δανείζεται τον πρωτότυπο τίτλο του από το επώνυμο του πρωταγωνιστή, στην πραγματικότητα όμως είναι δομημένο γύρω από την εκπληκτική παρτενέρ του. Σε αντίθεση με τους ανεξιχνίαστους έρωτες που προσβάλλουν σε τακτά χρονικά διαστήματα τη μεγάλη οθόνη, το αταίριαστο ζεύγος της «Εξαφάνισης» έχει κάθε καλή διάθεση να εξετάσει μαζί μας τα πειστήρια του συναισθήματος: διαβάζοντας το νουάρ από την ανάποδη, ο Πάκουλα αφαιρεί χειρουργικά τη «χρυσή καρδιά» που μαστίζει συνήθως τις κινηματογραφικές πόρνες, επιτρέποντας στην Τζέιν Φόντα να διατηρήσει ακέραιη τη συναισθηματική αποστασιοποίηση που της εξασφαλίζει το επάγγελμά της. Κι όταν το συμφέρον τη στείλει για πρώτη φορά πανικόβλητη στην αγκαλιά του μελλοντικού εραστή της, ο διορατικός Klute θα διατηρήσει την καρτερική του αβρότητα, μέχρι να εξορύξει από μέσα της αληθινή αγάπη.

Παράλληλα ο Πάκουλα, εμφανώς ασυγκίνητος από την εμμονή του αμερικανικού κοινού με τα συναρπαστικά φινάλε, αποκαλύπτει τον ένοχο με το λιγότερο θεαματικό τρόπο, επενδύοντας την ενέργειά του στη μεθοδική καλλιέργειας μιας μονίμως απειλητικής ατμόσφαιρας. Σαρώνοντας αισθητικές και σκηνοθετικές συμβάσεις, αλλάζει συνεχώς προοπτική από το θύμα στο θύτη, προσφέροντας ελάχιστα περιθώρια ταύτισης με την περίπλοκη ψυχολογία της πρωταγωνίστριας. Παρόλα αυτά, η Τζέιν Φόντα επιδεικνύει μια χαρακτηριστική άνεση στο άβολο πετσί της Μπρι Ντάνιελς, σφραγίζοντας την ερμηνεία της μ’ ένα ρεσιτάλ αυτοσχεδιασμού απέναντι στον ψυχαναλυτή της, που προκάλεσε μια ολόκληρη γενιά σκηνοθετών να ρίξουν τους πρωταγωνιστές τους στο ντιβάνι.

Δέσποινα Παυλάκη