Αν και η ψυχρή λογική λέει ότι το φαγητό έρχεται ή «πριν» ή «μετά», η αλήθεια είναι πως τίποτα δε συγκρίνεται με το φαγητό «κατά τη διάρκεια». Εχε πάντα υπόψη σου ότι πρόκειται για υπερβολικά σοβαρό παιχνίδι: φαίνεται πως οι εραστές που κυλιούνται στη ζάχαρη, σε φρούτα και σε άλλα εδέσματα νιώθουν τα δολοφονικά τους ένστικτα να ανεβαίνουν κατακόρυφα («Sweet Μovie», 1974 - «Ο Μάγειρας, Ο Κλέφτης, Η Γυναίκα Του Και Ο Εραστής Της», 1989) ή απλώς αγγίζουν το χείλος της παρακμής («Το Μεγάλο Φαγοπότι», 1973) και καμιά φορά δοκιμάζουν μάλλον ανάρμοστες λιχουδιές («Σαλό», 1975) ή επιχειρούν να συνδυάσουν την κατανάλωση υπερβολικού φαγητού με παιχνίδια σεξουαλικής ταπείνωσης («Η Ιστορία Της Ο», 1975) ή με την ταυτόχρονη εκκένωσή του («Singapore Sling», 1990). Αν θέλεις το ερωτικό παιχνίδι να γίνεται παράλληλα με την κατανάλωση άφθονου κρέατος, δεν υπάρχει πρόβλημα, αρκεί και το ερωτικό αντικείμενό σου να μοιράζεται τις ίδιες διαθέσεις («Τομ Τζόουνς», 1963). Αν, τέλος, θέλεις να κοντρολάρεις τις ορέξεις σου, το μενού που προτείνουν οι «9 1/2 Εβδομάδες» (1986) βρίσκεται στη διάθεσή σου: ελιές, φράουλες, σαμπάνια, ζυμαρικά, γάλα, σόδα, μέλι. Ολα μαζί είναι καλύτερα, και πάνω στην Κιμ Μπέισινγκερ ακόμη καλύτερα. Κ.Σ.