Δεν ξέρω γιατί, αλλά η προκειμένη κατηγορία πάσχει από έλλειψη στυλ. Είτε το πραγματικό σεξ δεν είναι τόσο φωτογενές όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε, είτε οι μοναδικοί άνθρωποι που το τολμούν έχουν τσακωθεί με την κάμερα. Βλέπε τις διανοητικά καθυστερημένες διεισδύσεις των «Ηλίθιων» (1998) του Λαρς Φον Τρίερ, την κορυφούμενη πεολειχία του «Βrown Βunny» (2003), τις εξαντλητικές πλην βαρετές αλλαγές στάσεων στα «9 Τραγούδια» (2004) και τις πεινασμένες γονυκλισίες της Κέρι Φοξ («Σαρκική Εξάρτηση», 2001). Το σεξ που θα θέλαμε να είναι αληθινό (αλλά διατηρούμε τις αμφιβολίες μας) είναι το ζευγάρωμα Μάρλον Μπράντο - Μαρία Σνάιντερ στο «Τελευταίο Ταγκό Στο Παρίσι» (1972), Ντόναλντ Σάδερλαντ και Τζούλι Κρίστι στο «Μετά Τα Μεσάνυχτα» (1973) και Μίκι Ρουρκ-Κάρε Οτις στην «Αγρια Ορχιδέα» (1990). Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ κάνει μια γενναία (ομαδική) προσπάθεια να μας πείσει στο «Shortbus» (2006), ο Κάρλος Ρεγάδας επιμένει σε live με άποψη αλλά αμφίβολου γούστου αισθητικό αποτέλεσμα («Μάχη Στον Ουρανό», 2005), ενώ ο Γκασπάρ Νοέ προσφέρει πραγματικό περιφερειακό σεξ στο (όχι μόνο) gay club του «Μη Αναστρέψιμος» (2002) και η Βιρζινί Ντεσπέντες πρωταγωνιστικό σεξ στο «Γάμησέ Με» (2000), αλλά αυτό δε μετράει γιατί οι πρωταγωνίστριες ήταν πορνοστάρ! Δ.Π.