Σαν ανεπίσημο σίκουελ του «Tristram Shandy: a cock and bull story» και στην πραγματικότητα μονταρισμένο υλικό της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς του BBC, το «Ταξίδι» δίνει την ευκαιρία στον Στιβ Κούγκαν και τον Ρομπ Μπράιντον να υποδυθούν και πάλι τους εαυτούς τους, ή τουλάχιστον τις εκδοχές των εαυτών τους που ταιριάζουν με την κεντρική ιδέα, και να περάσουν το σύνολο της ταινίας αυτοσχεδιάζοντας αστεία και μιμήσεις, μια αποστολή-παράδεισος για κάθε κωμικό.
Για να κρατηθούν τα προσχήματα, τα ελάχιστα ίχνη πλοκής επιχειρούν να τους διαφοροποιήσουν κάπως σαν ανθρώπους και επαγγελματίες - ο Μπράιντον είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης και αναγνωρίσιμος κωμικός, ενώ είναι προφανές ότι η προσωπική και επαγγελματική ζωή του Κούγκαν τον μελαγχολούν και τον αποκαρδιώνουν - και να τονίσουν το γεγονός ότι δεν είναι και οι καλύτεροι φίλοι, κάτι που κάνει την εκδρομή κάπως άβολη και για τους δύο.
Το γιατί αυτή η συνάντηση, πάντως, συνδυάστηκε με ένα γαστρονομικό ταξίδι παραμένει μυστήριο. Εκτός από τα περιστασιακά πλάνα στις κουζίνες των εστιατορίων και τα κάποια σχόλια για τα τελικά αποτελέσματα, το όλο περιτύλιγμα είναι περισσότερο η αφορμή για τους δύο κωμικούς να κάθονται απέναντι ο ένας στον άλλον και να αυτοσχεδιάζουν, παρά κάτι πιο οργανικό και ουσιώδες - και κριτική τραπεζομάντιλων να έκαναν, το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε.
Αναγνωρίζει κανείς τη γενναιότητα των συντελεστών να αφεθούν σε μια τόσο αντισυμβατική φόρμα (αν δύο τόσο γνωστά ονόματα έκαναν μια κωμική ταινία του συρμού, θα θησαύριζαν), όμως το ρίσκο δεν είναι πάντα πετυχημένο. Όπως συμβαίνει συχνά με τα σενάρια που βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, υπάρχει μια ασυνέπεια στον ρυθμό, όπως και στο επίπεδο των διαλόγων. Ενώ κάποιες σκηνές δείχνουν να χάνουν το δρόμο τους γρήγορα, με μικροπρεπείς διαφωνίες και ανταγωνισμούς, άλλες πετυχαίνουν διάνα. Οι εφιάλτες του Κούγκαν, ο διάλογος για το λόγο που όλες οι αποστολές ξεκινούν την αυγή, το πώς η φωνή του Μάικλ Κέιν έχει μεταβληθεί με τα χρόνια, όλα ευρήματα ξεκαρδιστικά που σε κάνουν να εύχεσαι για ένα πιο σφιχτό σενάριο, όπου αυτές οι στιγμές δε θα ήταν ευτυχή ατυχήματα αλλά μέρος ενός αξιότερου συνόλου.
Χριστίνα Λιάπη
