Αν θέλετε υπερεντατικό μαθήμα στο τι εστί να περάσεις δύο ώρες παρέα με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια ή αλλιώς τον βασιλιά του καλτ σινεμά της Ισπανίας, η «Τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης» είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο αλλά εν τέλει απογοητευτικό παράδειγμα. Τα αγαπημένα του υλικά είναι όλα παρόντα και μάλιστα σε αφθονία: αλλούτεροι ήρωες και φρικιά όλων των ειδών, σπλάτερ καφρίλες πασπαλισμένες με μαύρο ως μακάβριο χιούμορ, οπτικά γκαγκ, γκροτέσκα βία, γαργαλιστικός ερωτισμός, φτωχά ειδικά εφέ και φιλόδοξα πλάνα που προδίδουν απενεχοποιημένα τον χαμηλό προϋπολογισμό.

Αν όμως είναι, όπως συνήθως με τον Ντε Λα Ιγκλέσια, μια ανέμελη προσπάθεια σχεδιασμένη να χαρακτηριστεί καλτ αφότου περάσει κάποια χρόνια παρεξηγημένη να μαζεύει σκόνη, προς τι το αδέξιο πλασάρισμα της ιστορίας στην εποχή του Φράνκο που καταλήγει σε πολιτικό συμβολισμό πέρασε-και-δεν-ακούμπησε; Προς τι οι (αποτυχημένες) απόπειρες για να δικαιολογήσει συμπεριφορές και να χτίσει χαρακτήρες για να τους υπονομεύσει στην αμέσως επόμενη σκηνή, υπακούοντας τα ένστικτά του να κανιβαλίσει καταστάσεις; Τσαπατσούλικα δοσμένη πλοκή, ανύπαρκτο μομέντουμ, εξοργιστικοί χαρακτήρες, και ένας άκρως αδέξιος χειρισμός ύφους, το οποίο μεταβάλλεται τόσο βίαια που δε ξέρεις πώς να αντιδράσεις όταν μια σκηνή πραγματικής θριλερικής έντασης και συναισθηματικού πόνου διαδέχεται μία άλλη καρτουνίστικης βίας που τα ισοπεδώνει όλα – γελάς, όπως είναι και το σύνηθες με τις καλτ φάσεις, ή όχι;

Το μυστήριο είναι γιατί ο Ιγκλέσια μπήκε καν στον κόπο να εμβαθύνει την όλη εμπειρία. Εικόνες όπως αυτή του ψυχοπαθούς παλιάτσου με μόνιμο μέικ-απ αλά Joker να μπαίνει σε καντίνα ζωσμένος πιστόλια και πυρομαχικά χιαστί, είναι τόσο λαχταριστά εξωφρενικές που αντιπροσωπεύουν το καλτ σε όλη του τη δόξα - σχεδόν μπορείς να ακούσεις τα ουρλιαχτά επιδοκιμασίας σε μεταμεσονύχτιες προβολές φεστιβάλ. Κάποιες τέτοιες στιγμές ή και ολόκληρες σκηνές (βλ. ο τσίτσιδος Χαβιέρ επιζεί ως αγρίμι και μασουλάει ωμό ελάφι) είναι μάλιστα τόσο ιδιοφυείς στην βλακεία τους, που εύκολα υποπτεύεται κανείς ότι το σενάριο κατασκευάστηκε γύρω από αυτές, σαν αφορμή δηλαδή για να συμβούν, και όχι επειδή πραγματικά ήξεραν τι στο καλό έγραφαν από ιστορία (το ότι το σενάριο βραβεύτηκε ως το καλύτερο στο περσινό φεστιβάλ της Βενετίας θα μείνει ασχολίαστο). Χαρείτε αυτές τις στιγμές όσο κρατάνε γιατί την υπόλοιπη βαρετή σύγχυση θέλει πολύ κουπί για να την αντέξεις.

Χριστίνα Λιάπη