Το γνωστό μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν διέθετε ήδη την ομώνυμη διασκευή του στην μεγάλη οθόνη: το αριστουργηματικό φιλμ του 1947, με τον Ρίτσαρντ Ατένμπορο στο ρόλο του διεστραμμένου αλλά χαρισματικού Πίνκι Μπράουν, που φτάνει στα άκρα προκειμένου να προστατεύσει το τομάρι του και την υπόληψή του ως κακοποιός. Ο πρωτάρης Ρόουαν Τζόφι είχε, επομένως, ένα απαιτητικό έργο να εκπληρώσει όταν ανέλαβε την εκ νέου διασκευή του βιβλίου, τοποθετώντας αυτή τη φορά τη δράση στα 60s, και μάλιστα στις ημέρες των πολυτραγουδισμένων αναταραχών μεταξύ ρόκερς και μοντς, που κορυφώθηκαν στο Μπράιτον (βλέπε «Quadrophenia» για εκείνα τα γεγονότα).
Όπως όμως μεταχειρίζεται την παραπάνω διαμάχη της αναβράζουσας νεολαίας, δηλαδή ως απλό φόντο που δημιουργεί αντίθεση με την μοναχικότητα του εξεγερμένου ενάντια σε όλους και σε όλα Πίνκι, με τον ίδιο τρόπο ο Τζόφι αφήνει κι άλλα ενδιαφέροντα θέματα να ξεθωριάσουν. Εστιάζοντας την προσοχή του αυστηρά στη δημιουργία μιας θριλερικής ατμόσφαιρας με εικαστικές αναφορές, αφήνει τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές των χαρακτήρων του ανεκμετάλλευτες, δημιουργώντας έτσι κενά στην αξιοπιστία αλλά και τον ενθουσιασμό του θεατή. Ο πολλά υποσχόμενος Σαμ Ράιλι (που είχε ερμηνεύσει τον Ίαν Κέρτις στο «Control» του Κορμπέιν) δεν καταφέρνει να αγγίξει την μαγεία του Ατένμπορο, ενσαρκώνοντας τον Πίνκι περισσότερο ως άχρωμο κομπλεξικό παρά ως γοητευτική ενσάρκωση του Κακού, κάνοντας έτσι ελαφρώς απίστευτο τον τυφλό έρωτα της άτυχης Ρόουζ για το πρόσωπό του.
Η Άντρεα Ράιζμπορο, στον ρόλο της τελευταίας, μαζί με τους Έλεν Μίρεν, Άντι Σέρκις και Τζον Χερτ στους περιφερειακούς ρόλους, δίνουν καθηλωτικές ερμηνείες, αλλά δεν καταφέρνουν να ανυψώσουν το φιλμ στα επίπεδα του πρωτότυπου. Η αδιόρατη πάλη μεταξύ Πίνκι και Ρόουζ, ως άλλες δυνάμεις του Κακού και του Καλού, δυστυχώς αφήνουν την γκρίζα ζώνη και προχωράνε κατευθείαν στο ασπρόμαυρο, κάτι που εξυπηρετεί καλά το φιλμ νουάρ, αλλά όχι την ιστορία που θέλει να αφηγηθεί ο δημιουργός της. Ενώ ο Γκράχαμ Γκριν έφτιαξε μια πνευματική παραβολή με ισχυρές καθολικές αναφορές και πρωταγωνιστή έναν εγκληματία, ο Τζόφι σκηνοθέτησε ένα νουάρ θρίλερ, με καθολικό γλασάρισμα. Κι αν όλα φαίνονται σωστά, όμορφα και καλά φτιαγμένα, η υπερβολική φροντίδα προς την κατεύθυνση αυτή, τελικά δε λειτουργεί.
Φαίδρα Βόκαλη
