Η εποχή που είδε την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία, αλλά και οι άνδρες που την καθόρισαν, είναι τόσο συναρπαστική και αποκρουστική ταυτόχρονα, που είναι δύσκολο να αποκαλέσεις παντελώς αδιάφορο οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ σχετικά με αυτήν. Η συσσώρευση τόσων πληροφοριών, όμως, και η υπερέκθεση των μεταγενέστερων γενιών σε αυτές, μέσω είτε ταινιών τεκμηρίωσης είτε μυθοπλασίας, σημαίνει ότι είμαστε μια καλά πληροφορημένη και άρα απαιτητική στο θέμα γενιά, και τα 45 και βάλε χρόνια που έχουν περάσει από την κυκλοφορία του «Αληθινού φασισμού», το έχουν αφήσει με πολλές ρυτίδες.

Αφελείς παρατηρήσεις και συμπεράσματα γνωστά σε όλους από έναν ιδιαιτέρως υποκειμενικό αφηγητή, που τραβά την προσοχή στον εαυτό του με συχνά ανούσια σχόλια και αραιές άχαρες προσπάθειες χιούμορ, στερούν την ευκαιρία στην ταινία να προσφέρει μια ενδιαφέρουσα ματιά σε αυτό το φαινόμενο που τόσο επηρέασε τον πλανήτη. Αντί για μια σφαιρική ενημέρωση για το πώς και το γιατί όλη η Γερμανία κατέληξσε να στέκεται προσοχή στον Χίτλερ, ο «Αληθινός φασισμός» λειτουργεί καλύτερα σαν μία ελαφρώς πασέ αλλά χαλαρή προφορική συνοδεία στο πραγματικά ενδιαφέρον οπτικό υλικό που προέρχεται από το κινηματογραφικό αρχείο του γερμανικού Υπουργείου Προπαγάνδας, από ερασιτεχνικές φωτογραφίες Ναζί στρατιωτών, ακόμα και από το προσωπικό αρχείο του Χίτλερ.

Χριστίνα Λιάπη