Κάπου 170 χρόνια μετά τη συγγραφή του και μερικές... δεκάδες κινηματογραφικές μεταφορές, το μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου Δουμά εξακολουθεί να εμπνέει, ως φαίνεται, τους φιλμοποιούς. Σε τούτη την πολυεθνική υπερπαραγωγή, ωστόσο, η "έμπνευση" έχει να κάνει όχι με μια απόπειρα ερμηνείας ή ουσιαστικού εκσυγχρονισμού του μύθου (όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε με τις δύο ταινίες του Ρίτσαρντ Λέστερ τη δεκαετία του '70), αλλά με μια θεαματικοποίησή του στο μέτρο που να μπορεί να καταναλωθεί άνετα από το ενεργό εφηβικό κοινό του πολυσινεμά.

Έτσι, έχουμε ξιφομάχους και ξιφομάχισσες που μπορούν να ελίσσονται ως... καρατίστες, έναν Ντ' Αρτανιάν σύγχρονης αμερικανικής κοψιάς, κουβέντες και καλαμπούρια λογικής 2011, νεανικές αντιζηλίες και εναέριες αναμετρήσεις (με ιπτάμενα πλοία, η κύρια εκτροπή από το πρωτότυπο έργο) τύπου Χάρι Πότερ, κι ένα τρισδιάστατο φορμά που βγάζει μάτι. Με εξαίρεση την εκπληκτική καλλιτεχνική διεύθυνση και μία ή δύο ευρηματικές σκηνές δράσης (σε συνάρτηση, πάντα, με το 3D), η επίμονα "φασόν" επεξεργασία των κλισέ δεν αφήνει, κανένα άλλο περιθώριο για δημιουργικότητα.

Ρόμπυ Εκσιέλ