Ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος αν ο Έντι Μέρφι δεν είχε δουλέψει την τελευταία δεκαετία. Δεν θα είχε υλοποιήσει τα σχέδιά του για αναβίωση του «Καθηγητή για κλάματα», δεν θα είχε μιλήσει σε ζώα ως «Dr Doolittle», δεν θα είχε στείλει το «Πλούτο Νας» στο διάστημα, δεν θα μας είχε γονατίσει με τα φρικτά «Μπαμπάδες νταντάδες", «Norbit» και τόσα άλλα. Τα τραύματα που προκάλεσαν αυτά και τόσα άλλα πρότζεκτ (εξαιρείται φυσικά ο Γάιδαρος στις ταινίες Σρεκ) έχουν κάνει το θέαμα του Έντι Μέρφι μπροστά από την κάμερα να φαντάζει άκρως ανησυχητικό. Περιέργως στο «Πώς να κλέψετε έναν ουρανοξύστη» ο Μέρφι επιστρέφει στην ίδια μανιέρα, θυμίζοντας ταυτόχρονα όμως γιατί αυτή η μανιέρα τον έκανε σταρ. Παίζοντας απέναντι στον Μπεν Στίλερ, που παίζει ιδανικά το σοβαρό αντίβαρο στην φωνακλάδικη, φλύαρη κωμωδία του, ο Μέρφι καταλήγει να είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια της κωμωδίας δράσης - σχεδόν εύχεσαι, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, ο ρόλος του να ήταν μεγαλύτερος.

Κατά τα άλλα, η ταινία είναι μια συμπαθέστατη, εντελώς ανώδυνη αλλά ανάλαφρη και ενίοτε ξεκαρδιστική κωμωδία που κάνει το λάθος να θέλει να γίνει κωμωδία δράσης στο δεύτερο μισό της, σπαταλώντας το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του καστ της, που αποτελείται μάλιστα κι από ηθοποιούς που σπάνια έχουν την ευκαιρία να κάνουν κωμωδία. Αυτό το μούλτι κούλτι σύνολο, που είναι κάτι σαν την άχρηστη εκδοχή της «Συμμορίας των 11» (ο Κέισι Άφλεκ συμμετέχει και στις δύο, μπέρδεμα αυτό), με την αβίαστη χημεία που μοιράζεται και την γνήσια συμπάθεια που προκαλεί, είναι τελικά και το μεγαλύτερο προσόν της, και αυτό που ίσα ίσα σώζει την ταινία από τις (ισοπεδωτικές, όπως συνήθως) ευαισθησίες του Μπρετ Ράτνερ (τριλογία «Αλεξίσφαιροι Ντετέκτιβ»), που προσπαθεί από ένα σημείο και πέρα να πουλήσει το όχι και τόσο περίτεχνο σχέδιο σαν το απόλυτο γρίφο, και τους ανίδεους συνωμότες ως ακροβάτες και ζογκλέρ ανάλογα με την περίσταση.

Χριστίνα Λιάπη