Ένα περίεργο κατασκεύασμα, το «Black Power Mixtape 1967-1975» από το πρώτο λεπτό (και τον άχαρα κυριολεκτικό τίτλο του) παραδέχεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κολλάζ στιγμών που τράβηξαν Σουηδοί δημοσιογράφοι κατά τη διάρκεια εκείνης της ταραγμένης περιόδου. Η συρραφή αυτή δεν εμπεριέχει καμία προσπάθεια εκ μέρους των συντελεστών να παρέχουν το ευρύτερο πλαίσιο, να πλοηγήσουν τους μη γνώστες των προσώπων και των γεγονότων μέσα από το υλικό τους. Προϋποθέτουν ότι ο θεατής γνωρίζει αν μη τι άλλο τα βασικά για τα ιστορικά γεγονότα και απλά παρουσιάζουν το υλικό ενωμένο με μια δομή σχεδόν ανύπαρκτη: δεν υπάρχει κάποια συνολική συζήτηση που αναπτύσσεται σιγά σιγά με κάθε ενότητα αλλά ένα άθροισμα από σημαντικά ερωτήματα που εγείρονται από τις τότε μαρτυρίες και εικόνες, και τα σχόλια του σήμερα που ακούγονται στο voice-over.

Παρόλο που κινηματογραφικά αυτή η αποσπασματική προσέγγιση περιορίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, η ίδια η δύναμη της ιστορίας, με τα σπαρακτικά γεγονότα και τα συναρπαστικά κεντρικά πρόσωπα, προσφέρει μερικές εκπληκτικές στιγμές, όπως η αποστομωτική απάντηση της Άντζελα Ντέβις για το αν πρέπει το μαύρο κίνημα να χρησιμοποιήσει βία (σημείο που δίχαζε για χρόνια την μαύρη κοινότητα), αλλά και νέες ερμηνείες και απόψεις πάνω στην εξέλιξη και την σημασία του μαύρου κινήματος. Προσθέστε σε αυτό το ενδιαφέρον που προκύπτει από το γεγονός ότι το εν λόγω υλικό κινηματογραφείται από ξένους σε ξένη χώρα - ιδιαίτερα διασκεδαστική η σκηνή όπου οι δημοσιογράφοι περνούν από το Χάρλεμ σε ένα λεωφορείο, ακούγοντας έναν ξεναγό (!) να τους μιλά για την υποβαθμισμένη αυτή περιοχή - και αυτό που τελικά μένει είναι μία ενδιαφέρουσα αλλά τελικά μάλλον ακαδημαϊκή προσπάθεια.

Χριστίνα Λιάπη