Είκοσι δύο χρόνια μετά από τη στιγμή που άφησε τη σφραγίδα του σε δύο ολόκληρες γενιές θεατών, ο Τζορτζ Λούκας επέστρεψε για να επαναλάβει το ίδιο. Αυτή τη φορά όμως, η δύναμη δεν ήταν μαζί του.
Το 1977 ήταν μια σημαδιακή χρονιά για τους θεατές που ήθελαν να μη μεγαλώσουν ποτέ. Ο Στήβεν Σπίλμπεργκ γινόταν ο αγαπημένος μας παραμυθάς που πραγματοποιούσε το ύστατο ταξίδι στ΄αστέρια, παρέα με τους μικροσκοπικούς του εξωγήινους. Την ίδια στιγμή, ο Τζορτζ Λούκας περίμενε ανυπόμονα να δικαιωθεί ένα μακροχρόνιο και μοναχικό του όραμα. Ο Πόλεμος Των Άστρων ξεκινούσε ως ένα παιδιάστικο b-movieφαντασίας με κακούς αυτοκράτορες, κυνηγημένες πριγκίπισσες, αξιαγάπητα ρομπότ, και γενναίους ήρωες, όλοι τοποθετημένοι “σ' ένα γαλαξία πολύ, πολύ μακρινό...”.Μετά από την προβολή του, ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σινεμά ως θέαμα και συλλογική εμπειρία άλλαξε για πάντα. Κανείς από αυτούς που έτυχε να παρακολουθήσουν εκείνη τη χρονιά το φιλμ σε μεγάλη οθόνη δε θα ξεχάσει ποτέ το θέαμα που αντίκρυσε όταν τα φώτα της αίθουσας έσβησαν. Αυτό, όμως, συνέβη μια φορά κι έναν καιρό...
Είκοσι δύο χρόνια μετά, τι μας συνδέει μ' εκείνες τις μέρες, εκτός ίσως από την αφορμή μιας νέας τριλογίας στην κλασική πια σειρά; Ελάχιστα πράγματα, για να είμαστε ειλικρινείς. Οι καιροί είναι ωφελιμιστικοί και απίστευτα κυνικοί, δεν ευνοούν μικρούς ονειροπόλους, αλλά ενήλικες κατασκόπους! Η τεχνολογία του εφέ και του θεάματος έχει προχωρήσει έτη φωτός μπροστά. Ο Σπίλμπεργκ διάλεξε, μερικά χρόνια πριν, να σκοτώσει τον παραμυθά μέσα του. Κι ο Λούκας; Αυτός, από την αρχή της περασμένης δεκαετίας κιόλας, ανακάλυψε πόσο κερδοφόρα είναι η επιχείρηση με σουβενίρ από τις ταινίες του, παράτησε τη σκηνοθεσία και ασχολήθηκε με τη...βιομηχανία. Στην καινούρια ταινία μένουν μονάχα τα παλιά ονόματα και οι ιστορίες τους για να μας θυμίζουν πως κάποτε ήμασταν κι εμείς συμπαραστάσεις μιας μυθολογίας, την οποία ελάχιστα αναγνωρίζουμε πια. Παρακολουθώντας κανείς το φιλμ, εύχεται η αλματώδης πρόοδος των εφέ να είχε κατασκευάσει μία χρονομηχανή, ικανή να μας ταξιδεύψει στο παρελθόν, όχι της τριλογίας, αλλά το δικό μας. Πίσω στο 1977 και σ' εκείνη τη μαγική στιγμή που τα φώτα χαμήλωσαν κι εμείς ξάφνου βρεθήκαμε χαμένοι στο αχανές διάστημα.
Η μαγεία, όμως, δεν κατοικεί πια εδώ! Το Πρώτο Επεισόδιο μοιάζει με μια φανταχτερή και απστομωτική σινεμασκόπ εποποιία, αποστειρωμένη από συναισθήματα και συγκινήσεις. Ο δημιουργός του κατόρθωσε να φτιάξει ένα φιλμ με τη λογική ενός μνημείου τού πόσο μπροστά έχει φτάσει η τεχνολογία της κινηματογραφικής ψευδαίσθησης στο τέλος του αιώνα. Το μόνο που μπορεί, εντούτοις, να κάνει κανέις με ένα μνημείο είναι να σταθεί χαζεύοντάς το και μετά να το προσπεράσει. Ο Λούκας δυσκολεύεται πια να θυμηθεί τον καιρό που εντρυφούσε στην αθώς ψυχή των παραμυθιών μετρώντας τα αστέρια με εικόνες κι όχι με ψυχρούς υπολογισμούς. Και τώρα, μας παίρνει από τα χέρια εκείνο το συγκινητικό βλέμμα που είχαμε ως τώρα καταφέρει να κρατήσουμε δικό μας, αφήνοντας να το πολτοποιήσει η ακούραστη μηχανή των δολαρίων του. Αυτή που μετατρέπει τα παιδικά όνειρα σε κουκλάκια και σουβενίρ. Είθε η Δύναμη να τον λυπηθεί...
Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ
