Μετά τους δεινόσαυρους του τρίτου, υπερεπιτυχημένου μέρους, σειρά στην πορεία της ετερόκλιτης παρέας της «Εποχής των παγετώνων» μέσα στην προϊστορία έχει η δημιουργία των ηπείρων, όπως δηλώνει και ο υπότιτλος.

Η μετακίνηση των τεκτονικών πλακών παρέχει εδώ το στίγμα της εποχής και τον μοχλό της δράσης, καθώς χωρίζει βίαια τον Μάνι, το Μαμούθ, από τη σύζυγο και την έφηβη κόρη του και τον στέλνει περιπλανώμενο στον ωκεανό πάνω σε μια σχεδία από πάγο μαζί με τον τίγρη Ντιέγκο και τον βραδύποδα Σιντ.

Η πάσχουσα από άνοια γιαγιά του τελευταίου ενισχύει το κωμικό κομμάτι του φραντσάιζ, που ως συνήθως δονείται από οπτικά και λεκτικά γκαγκ (μαζί και από τις συνεχιζόμενες, παράλληλες περιπέτειες του ταλαίπωρου τρωκτικού Σκρατ), ενώ το χιούμορ σιγοντάρουν κι άλλοι νέοι χαρακτήρες, μεταξύ άλλων ένας ελαφρόμυαλος θαλάσσιος ελέφαντας, μέλος της συμμορίας των πειρατών που συναντούν οι ήρωες καθώς προσπαθούν να επιστρέψουν στην ξηρά, και μια στρατιά από ινδικά χοιρίδια, σύμμαχοι της παρέας στην τελική αναμέτρηση με τον μοχθηρό αρχιπειρατή ουραγκοτάγκο. Απουσία εκπλήξεων

Μέσα στον ξέφρενο ρυθμό που εναλλάσσονται γκαγκ και δράση, δεν σου μένει και πολύς χρόνος να προσέξεις τα βεβιασμένα κομμάτια του σεναρίου και την απουσία εκπλήξεων (μια ελαφρά «κοιλιά» γίνεται αισθητή μονάχα στις σποραδικές σκηνές των εφηβικών ξεστρατημάτων της κόρης του Μάνι), ενώ θαμπώνεται κι από τη δημιουργική χρήση του τρισδιάστατου φορμάτ, ιδίως στα γενικά πλάνα των φυσικών καταστροφών και του θαλάσσιου σκηνικού.

Εν ολίγοις, ούτε κουρασμένο βρίσκει τον μύθο το τέταρτο φιλμ, ούτε όμως και ιδιαίτερα φρεσκαρισμένο. Ο προϊστορικός χαβαλές συνεχίζεται, ψυχαγωγώντας το ίδιο μικρούς και μεγάλους.

Ρόμπυ Εκσιέλ