Η πρώτη απογοήτευση από την Pixar είναι ένα ευχάριστο και όμορφο θέαμα, με λίγο βάθος και προφανείς διαθέσεις διδακτισμού. Το μεγαλύτερο πρόβλημα: η έλλειψη των ενδιαφέροντων χαρακτήρων και του χιούμορ.
Έχοντας γνωρίσει την χειρότερη υποδοχή που είχε ποτέ ταινία της Pixar όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2006, η ταινία “Αυτοκίνητα” είναι καταδικασμένη να μείνει στην ιστορία ως η πρώτη απογοήτευση της φιλμογραφίας του συγκεκριμένου στούντιο, που μέχρι τότε είχε το αλάνθαστο σε ό,τι κι αν επιχειρούσε - έτσι, ακόμα και οι μέτριες κριτικές φάνηκαν σαν ένα βήμα πίσω. Είναι εν μέρει κρίμα για μια τόσο ευχάριστη και άκακη ταινία να έχει φορτωθεί αυτόν τον τίτλο αλλά δεν είναι και μια τελείως αδικαιολόγητη εξέλιξη: όσο καλοσχεδιασμένη, όσο καλοπαιγμένη και όσο ειλικρινής στις προθέσεις της κι αν είναι, δεν έχει το κάτι ιδιαίτερο που έχουμε μάθει να περιμένουμε από την Pixar.
Φυσικά οι εικόνες είναι αψεγάδιαστες. Η άκρως απαιτητική πρόκληση για τους σχεδιαστές της - τα ανθρωπόμορφα αυτοκίνητα είναι ίσως ό,τι δυσκολότερο έχουν επιχειρήσει - κατέληξαν σε εντυπωσιακά, παιχνιδιάρικα και ευφάνταστα αποτελέσματα, αντίστοιχα της ποιότητας που έχουμε μάθει να περιμένουμε από αυτούς. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτές οι πολύχρωμες και γυαλιστερές εικόνες ντύνουν μια πολύ συνηθισμένη, επίπεδη κεντρική ιστορία, της οποίας το αξιόλογο μήνυμα περί φιλίας και ρυθμού ζωής (παράταιρο κάπως σε σχέση με το πολύ νεαρό κοινό στο οποιο προορίζεται) προκύπτει μέσα από προφανείς συμβολισμούς και μη ξεχωριστούς δεύτερους χαρακτήρες.
Και το σημαντικότερο: δεν είναι ιδιαίτερα αστεία. Σε όλες τις πραγματικά αξέχαστες στιγμές της Pixar το χιούμορ, η συγκίνηση, το αληθινό συναίσθημα πάντα συμβιώνουν: γελάς με την Ντόρι του “Ψάχνοντας τον Νέμο” αλλά νιώθεις και την μοναξιά της, στηρίζεις τον Ρεμί του “Ρατατούη” στο όνειρό του να γίνει αυτός που νιώθει ότι είναι αλλά απολαμβάνεις τις χαώδεις συνθήκες της κουζίνας, συγκινείσαι από τον πάντα φιλοπερίεργο Wall-E αλλά διασκεδάζεις με την σιωπηλή κωμωδία του Τσάπλιν, βλέπεις τον γκρινιάρη πρωταγωνιστή του “Ψηλά στον Ουρανό” να αποκτά ένα εγγόνι αλλά ερωτεύεσαι και τον αξιαγάπητο ομιλούντα σκύλο. Καμία τέτοια έμπνευση δεν υπάρχει στα “Αυτοκίνητα”: η ιστορία είναι τόσο προφανής και διδακτική που χάνει την όποια αξία της, οι χαρακτήρες είναι στερεότυπικοί και κάπως ανταλλάξιμοι (εξαίρεση μόνο ο γέρικος Ντοκ), και κανένα σημείο της δεν αναδεικνύει στιγμή ανθολογίας.
Περιέργως η Pixar πίστευε τόσο σε αυτούς τους χαρακτήρες ώστε να τους αφιερώσει σίκουελ, χωρίς όμως να αλλάξει ριζικά την προσέγγισή της. Περισσότερο μια ευκαιρία για περισσότερους αγώνες ταχύτητας, παρά μια επειγόντως χρειαζούμενη εμβάθυνση της ιστορίας, το “Αυτοκίνητα 2” επιβεβαίωσε ότι μια τόσο αδύναμη αρχική ιδέα και το μαγικό άγγιγμα της Pixar δεν σώζουν τα πάντα - όχι εντελώς αναπάντεχα, αυτό το σίκουελ έλαβε ακόμη πιο επικριτικά σχόλια και είναι πλέον αυτό με την ταμπέλα της αποτυχίας.
Χριστίνα Λιάπη
