Ερωτευμένη με τον αρραβωνιαστικό της, η Ρούχι περιμένει με ανυπομονησία τον γάμο της εντός ολίγων ημερών...

Ο Φαραντί χρησιμοποιεί αλάνθαστους αφηγηματικούς ρυθμούς και τη δυναμική των ερμηνειών των ηθοποιών του, αφήνοντας προσεκτικά να εξελιχθεί ένα πλέγμα μυστικών και αποκαλύψεων μετατρέποντας τους χαρακτήρες του πότε σε θύματα και θύτες της ιστορίας. Ψέματα και αλήθειες λέγονται και αναιρούνται μέσα σε ένα σταθερά εντεινόμενο κλίμα καχυποψίας, ακριβώς όπως συμβαίνει και στο «Ενας χωρισμός». Κι εδώ η υπηρέτρια χρησιμοποιείται ως το τρίτο πρόσωπο για να χτιστεί η διαπλοκή και να αποκαλυφθεί το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην ανώτερη και την κατώτερη ιρανική κοινωνική τάξη.

Η άπειρη Ρούχι, ταυτόχρονα ενσάρκωση της αγαθότητας και της πονηριάς, γίνεται το συμβολικό όχημα και ο καταλύτης της δραματουργίας. Εκρηκτικών εντάσεων η διαμάχη του υπό διάλυση ζεύγους εντός του σπιτιού του, αλλά και έξω απ' αυτό, στην αναστάτωση της γιορτής με τους κρότους των πυροτεχνημάτων να ηχούν αδιάκοπα σε κάθε σκηνή, αποτελεί περίτρανο δείγμα της σκηνοθετικής επιδεξιότητας του Ιρανού δημιουργού.

Αν και αναμενόμενη η ανατροπή προς το φινάλε, εξαιτίας της επιδίωξης του σεναρίου να τονίσει την καταπιεσμένη βία, οι σκηνές με τις φωτιές και τις γιορτινές «εκρήξεις» στους δρόμους απογειώνουν την επικινδυνότητα της κατάστασης, τη μεταφορική διάσταση ενός καθημερινού πολέμου στις ζωές των ηρώων.