Ιδανικό παράδειγμα τού πώς οι καλές προθέσεις και το ταλέντο των ηθοποιών δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να σύρουν μια ταινία από τη μετριότητα, το οικογενειακό δράμα «Άνθρωποι Σαν κι Εμάς» αναλώνεται στο αναμάσημα κουρασμένων χαρακτήρων και ιστορίων, προβλέψιμων καταστάσεων και αναμενόμενων καταλήξεων. Χωρίς να γίνεται ακριβώς κουραστικό ή κακό, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Άλεξ Κούρτσμαν (συνσεναριογράφου του πρόσφατου «Σταρ Τρεκ») δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από την αίσθηση του deja vu, ούτε να δώσει αξιόλογο υλικό στους συμπαθείς πρωταγωνιστές του - απλώς σέρνεται επίπεδα προς το φινάλε του χωρίς καμιά ιδιαίτερη σπίθα ή πρωτότυπη ιδέα.
Τα κλισέ πέφτουν βροχή από την πρώτη κιόλας σκηνή, οπότε και γνωρίζουμε τον χίλιες-λέξεις-το-λεπτό επιτήδειο μπίζνεσμαν Σαμ, έναν ρόλο που θα προοριζόταν για τον Τομ Κρουζ καναδυο δεκαετίες πίσω: ευπαρουσίαστος, χαρισματικός και γοητευτικός, ο Σαμ μπορεί να σε πείσει να του πουλήσεις το ίδιο σου το παιδί αν το θελήσει. Κρύβει όμως ένα βαθύ τραύμα πίσω από τη μάσκα της επιτυχίας; Φυσικά!
Αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια τα οικογενειακά του προβλήματα είναι ο θάνατος του πατέρα του, με τον οποίο είχε μια σχέση απόμακρη και ψυχρή νομίζοντας ότι ήξερε τα πάντα για αυτόν. Θα μάθει όμως ότι αυτό δεν ισχύει, όταν παραλάβει 150.000 από τον δικηγόρο του πατέρα του μαζί με ένα σημείωμα από τον τελευταίο με οδηγίες να φροντίσει την ετεροθαλή αδελφή του (που δεν ήξερε ότι είχε) και τον μικρό γιο της. Σοκαρισμένος από τα νέα και περίεργος να γνωρίσει την Φράνκι, ο Σαμ αρχίζει να περνά χρόνο μαζί της αν και - επειδή εδώ είναι ο κόσμος των ταινιών - δεν της αποκαλύπτει τη σχέση τους αμέσως.
Ο Κρις Πάιν εκμεταλλεύεται την φυσική χαρισματική του παρουσία για να μας πουλήσει με επιτυχία τις πιο περίεργες αποφάσεις του χαρακτήρα του (εμείς ξέρουμε ότι πρόκειται για την αδερφή του, αλλά κατά τα άλλα είναι ένας άνδρας που παρακολουθεί εμμονικά μια νεαρή μητέρα και πλησιάζει το ανήλικο παιδί της) αλλά και να μας κάνει να συμπαθήσουμε τελικά έναν αρκετά εγωκεντρικό, κλισέ χαρακτήρα. Η Ελίζαμπεθ Μπανκς είναι εξίσου δυναμική και συμπαθής, αν και με το παρουσιαστικό και την ενέργειά της δύσκολα πείθει ως γυναίκα που πραγματικά ζούσε στο περιθώριο, ενώ η Μισέλ Φάιφερ εμφανίζεται για λίγες αλλά ζουμερές σκηνές σε μια υποπλοκή που φτάνει στην κορύφωσή της την κατάλληλη στιγμή, όταν δηλαδή η κεντρική ιστορία έχει βολευτεί σε σαπουνοπερικές επιλογές.
