Στοχεύοντας προφανώς να εκμεταλλευθεί την επιτυχία μεγάλων ταινιών δράσης των τελευταίων χρόνων όπως η τριλογία Τζέισον Μπορν, και σχεδόν κοπιάρονταςτο «Taken», ο «Κυνηγημένος» αφήνεται σε αυτούς τους μη φιλόδοξους στόχους και καταλήγει με κάτι το αξιοπρεπές μεν, μη αξιομνημόνευτο δε.

Οτιδήποτε από την πρώτη μας εισαγωγή στον κόσμο του Μπεν Λόγκαν, «φιλήσυχου» Αμερικανού «ειδικού στα συστήματα ασφαλείας» που «επέλεξε» να μεταναστεύσει στις Βρυξέλλες για δουλειά όπου πλέον ζει και η έφηβη κόρη του, ως το ανελέητο κυνηγητό τους από μυστηριώδεις φιγούρες και την αποκάλυψη του σκοτεινού παρελθόντος του Μπεν, ακολουθεί την κινηματογραφική πεπατημένη για βολικές συμπτώσεις, ανεγκέφαλες υποπλοκές και την απαραίτητη εταιρική/κυβερνητική συνομωσία - η τελευταία τόσο σατανική και πανίσχυρη που αρχίζει να κλυδωνίζεται από τις πράξεις κάποιου που δεν ενδιαφέρεται καν να την διαλύσει.

Ταυτόχρονα μη ρεαλιστικές και προβλέψιμες χάρη στη συχνή χρήση τους από το (κακό) σινεμά δράσης, οι εξελίξεις της ιστορίας είναι κι αυτές που κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά στις προσπάθειες της ταινίας να ξεφύγει από την β'διαλογής, τηλεοπτική της μοίρας. Μόνη εξαίρεση, το άλλα συμπαθές πρωταγωνιστικό δίδυμο του Άαρον Έκχαρτ (που χειρίζεται ικανοποιητικά τις σκηνές δράσης ή/και ξύλου) και της ταλαντούχας Λιάνα Λιμπεράτο («Trust»), που τουλάχιστον πείθουν στη χημεία πατέρα-κόρης και σου δίνουν ένα λόγο να νοιαστείς για την επιβίωσή τους.