Ένα τεχνικό πρόβλημα θα κάνει άνω κάτω μια υπερατλαντική πτήση. Οι χειριστές αναγκάζονται να κάνουν κύκλους πάνω από το ισπανικό έδαφος, έχοντας προηγούμενα φροντίσει να... ναρκώσουν τους επιβάτες της οικονομικής θέσης για να μη δημιουργηθεί πανικός, ενώ οι τρεις άρρενες αεροσυνοδοί, όλοι τους γκέι, ο ένας μάλιστα εραστής του μπαϊσέξουαλ πιλότου, σκαρφίζονται διάφορους τρόπους για να καθησυχάσουν τους λιγοστούς επιβάτες της μπίζνες - ανάμεσά τους μια παρθένα μέντιουμ, έναν απατεώνα τραπεζίτη, μια επαγγελματία ντομινατρίξ, έναν σταρ σαπουνόπερας κι έναν μπράβο της μεξικανικής μαφίας!

Για τη νέα του δουλειά, την εμπρόθετα κιτσάτη κωμωδία «Δεν κρατιέμαι!», ο Ισπανός σκηνοθέτης είπε να θυμηθεί τον... παλιό χαβαλεδιάρη εαυτό του, της εποχής του «Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια» ή του «Λαβύρινθου του πάθους».

Με μια πολυπρόσωπη ιλαροτραγωδία λιγότερο χοντροκομμένη μεν στιλιστικά από εκείνα τα πρωτόλεια (αυτό θα έλειπε, ύστερα από 35 χρόνια φιλμογραφίας) και σαφώς πιο σύνθετη σε σύλληψη (το αεροσκάφος ως μικρογραφία της σημερινής Ισπανίας της κρίσης, με τους εκπρόσωπους της εξουσίας, της υποκρισίας και της διαφθοράς να αλωνίζουν, ενώ ο λαός κείτεται ναρκωμένος), πάντως ανάλογης περιφρονητικής διάθεσης απέναντι σε καθετί πολιτικά ορθό.

Κρίμα, ωστόσο, που τούτη η αυθάδεια εκφράζεται σχεδόν αποκλειστικά μέσα από άχαρα επαναλαμβανόμενα σεξουαλικά ανέκδοτα και μια υστερία απόλυτα ευθυγραμμισμένη με εκείνη των χαρακτήρων - και κυρίως των μελών του πληρώματος. Μια υστερία, δηλαδή, που μοιάζει να λειτουργεί σαν αυτοσκοπός, υπονομεύοντας τα όποια νόστιμα ευρήματα στις υπό διαπλοκή ιστορίες και εξαντλώντας την υπομονή μας.