Το 1981 ένας πρωτοεμφανιζόμενος νεαρός σκηνοθέτης ονόματι Σαμ Ράιμι κατόρθωνε με μηδαμινό προϋπολογισμό, ολιγάριθμο συνεργείο και υποτυπώδες σενάριο να υπογράψει μια ταινία τρόμου που γνώρισε ανέλπιστα μαζική απήχηση, δύο συνέχειες και μια εξαιρετική φήμη που την ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Μοναδικός του σύμμαχος ήταν το ταλέντο του πίσω από την κάμερα, η ικανότητά του να εφευρίσκει δημιουργικές λύσεις, κόντρα σε κάθε εμπόδιο που του έθεταν οι πλείστοι περιορισμοί της παραγωγής, και να πλαισιώνει τα πάντα με μια φρενήρη κινητική ενέργεια που κατόρθωνε να γεμίζει με το παραπάνω όσα κενά άφηναν οι μέτριες ερμηνείες, το αδύναμο σενάριο και τα λιγοστά χρήματα που υπήρχαν διαθέσιμα.

Τρεις δεκαετίες αργότερα, με κόστος πολλαπλάσιο, ανώτερα μέσα παραγωγής και ένα νεοφερμένο σκηνοθέτη, το «Evil Dead» επιστρέφει στις οθόνες ως μια διασκευή προσαρμοσμένη στις ελάχιστες απαιτήσεις του σημερινού κοινού των πολυκινηματογράφων, δίχως την παραμικρή παραχώρηση, εντούτοις, στον παράγοντα gore που χαρακτήριζε την πρωτότυπη ταινία του Σαμ Ράιμι. Ισα-ίσα που ο Αλβάρεζ ανεβάζει ακόμη ψηλότερα τον splatter πήχυ, κάνοντας τη δική του βερσιόν να μοιάζει με ό,τι πιο αιματηρό έχει ξεπηδήσει από το Χόλιγουντ εδώ και αρκετά χρόνια.

Παρά τα ασταμάτητα αιματοκυλίσματα και τους κατά συρροή τεμαχισμούς που παρελαύνουν γενναιόδωρα επί της οθόνης, ωστόσο, το σχετικά ανέμπνευστο αυτό ριμέικ δεν φρόντισε να δανειστεί από τη μακάβρια ατμόσφαιρα και το χιούμορ του προκατόχου του. Αντιθέτως δίνει την εντύπωση ότι όλη η προσοχή του έχει στραφεί στο πώς οι σκηνές φρίκης να μοιάζουν πιο ρεαλιστικές και τα εφέ να είναι πιο αποκρουστικά. Το γεγονός θα ικανοποιήσει ιδιαίτερα τους λάτρεις του είδους και θα προκαλέσει πολύ πιθανόν ναυτία στους υπόλοιπους θεατές.