Το υποβλητικό ρωσικό σινεμά του παρελθόντος φέρνει στο μυαλό με την καινούργια του ταινία ο Σεργκέι Λόζνιτσα, ο μεγαλύτερος αδικημένος του πρόσφατου Φεστιβάλ Καννών, αφού διεκδίκησε επάξια κάποιο από τα μεγάλα έπαθλα της κινηματογραφικής διοργάνωσης και κατέληξε να κερδίσει μόνο το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών.

Πρώην ντοκιμαντερίστας, που πραγματοποίησε μόλις πρόσφατα το πέρασμά του στις ταινίες μυθοπλασίας με το σύνθετο και αλληγορικό «My Joy» του 2010 (το οποίο δεν προβλήθηκε ποτέ, δυστυχώς, στην χώρα μας), ο σκηνοθέτης τοποθετεί το καινούργιο του φιλμ κατά την περίοδο που η Λευκορωσία τελεί υπό γερμανική κατοχή και ο ντόπιος πληθυσμός είναι χωρισμένος ανάμεσα σε αντάρτες και συνεργάτες του εχθρού.

Η αφήγησή του επικεντρώνεται στην περίπτωση τριών αντρών οι οποίοι γίνονται άθελά τους συνοδοιπόροι σε μια υπαρξιακή οδύσσεια του χαμού: Ένας υπάλληλος σιδηροδρόμου, δυο αντάρτες οι οποίοι αναλαμβάνουν να τον εκτελέσουν με την κατηγορία της προδοσίας, μια βασανιστική διαδρομή με μακάβρια κατάληξη, ένα πυκνής βλάστησης δάσος που ετοιμάζεται να γίνει σιωπηλός μάρτυς μιας τραγωδίας και ένα ανέλπιστο παιχνίδι της τύχης προορισμένο να αλλάξει ραγδαία τα δεδομένα για τους πάντες.

Με το «Πρόσωπο της Ομίχλης» ο Λόζνιτσα προσπερνά εύκολα τις προθέσεις μιας συμβατικής αντιπολεμικής ταινίας για να αναπτύξει στην οθόνη ένα φιλοσοφημένο δράμα στο οποίο οι σφοδρότερες μάχες συμβαίνουν στο εσωτερικό των ηρώων, υπογράφοντας ταυτόχρονα μια πανέμορφη μεταφυσική πραγματεία πάνω στο μεγάλο ρυθμιστή των πάντων σε αυτή την ζωή, που δεν είναι άλλος από τον θάνατο.