Ο Αμίν Τζαφάρι, καταξιωμένος Άραβας νευροχειρούργος που ζει και εργάζεται στο Τελ Αβίβ, πληροφορείται, τη νύχτα της διάκρισής του με κάποιο επιστημονικό βραβείο, πως η σύζυγός του, που νόμιζε ότι βρίσκεται στη Ναμπλούς για οικογενειακή επίσκεψη, βρέθηκε νεκρή μετά από τρομοκρατικό χτύπημα σε εστιατόριο.

Σοκαρισμένος από τον ισχυρισμό των ισραηλίτικων Αρχών πως ήταν εκείνη η δράστης της επίθεσης αυτοκτονίας που στοίχισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, αποφασίζει να ξεκινήσει τη δική του έρευνα για την αναζήτηση της αλήθειας...

Από την πρώτη του κιόλας εθνικά καθορισμένη σκηνή - ένας Παλαιστίνιος που τιμάται καταχειροκροτούμενος από Ισραηλινούς - σε προϊδεάζει για τις σύνθετες ηθικές της παραμέτρους η ταινία του Λιβανέζου Ζαΐντ Ντουέιρι, δράμα που μιλά ουσιαστικά για την απώλεια εμπιστοσύνης ως αλυσιδωτή ψυχολογική αντίδραση, ξεκινώντας από ένα ζήτημα προσωπικό που αργά ή γρήγορα θα επεκταθεί σε κοινωνικο-πολιτικό πριν καταλήξει, με μαθηματική ακρίβεια, στην απόλυτη μοναξιά.

Θα ήτνα άδικο να εξηγήσουμε πώς ακριβώς αναπτύσσει το θέμα του ο δημιουργός, καθώς το φιλμ στο μεγαλύτερο μέρος του και πέρα από κάποιες μελοδραματικές ευκολίες, εξελίσσεται σαν θρίλερ μυστηρίου με διαρκή κίνηση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι των όσων περιστοιχίζουν τη ζωή του ήρωα, του οποίου τις συναισθματικές διακυμάνσεις αποδίδει άκρως πειστικά ο Αλί Σουλιμάν.