Έχοντας ήδη ξεκοκαλίσει και παραμορφώσει πέραν αναγνώρισης τη μυθολογία των κινηματογραφικών βρικολάκων, η Στέφενι Μέγιερ, συγγραφέας της σειράς βιβλίων «Twilight», στρέφει τώρα την προσοχή της στο είδος της επιστημονικής φαντασίας με το «Σώμα». Τι κι αν πίσω από τη σκηνοθεσία και το σενάριο είναι ο πάντα αξιοπρεπής Άντριου Νίκολ; Η ταινία ακολουθεί τόσο πιστά τις ευαισθησίες της Μέγιερ και έχει απορροφήσει σε τέτοιο βαθμό τα αρνητικά της γραφής της, που είναι αδύνατο να μην χρεώσεις σε εκείνη τις ελλείψεις της ή να μην τη συγκρίνεις με τη σειρά-φαινόμενο του «Twilight».
Στην πραγματικότητα αυτή η τελευταία σύγκριση είναι μάλλον ευνοϊκή για το «Σώμα». Η ιστορία του «Twilight» ήταν αρχικά πιο ζουμερή αλλά γρήγορα προσγειώθηκε απότομα από την αδέξια και διεκπεραιωτική δουλειά των διερχομένων σκηνοθετών, την αδυναμία των ηθοποιών να χτυπήσουν άλλες νότες στις ερμηνείες τους πέρα από την ξεκαρδιστική σοβαροφάνεια των διαλόγων που τους δίδονταν, και την ολοένα και πιο τεμπέλικη εικαστική προσέγγιση.
Αντίθετα, ο Νίκολ, βετεράνος της επιστημονικής φαντασίας μετά τα «Gattaca», «S1m0ne» και «In Time», εκμεταλλεύεται απείρως καλύτερα τον προϋπολογισμό του και δημιουργεί έναν όμορφα σχεδιασμένο κόσμο με συνέπεια και ενίοτε μια ευπρόσδεκτη επική διάσταση.
Ακόμη και η ιστορία ξεκινά με περισσότερες υποσχέσεις. Η έφηβη Μέλανι είναι μία από τους τελευταίους επιζώντες της Γης, αφότου ο πλανήτης δεχθεί μια ειρηνική εισβολή από μυστηριώδεις εξωγήινους οι οποίοι καταλαμβάνουν τα σώματα των ανθρώπων και τους χρησιμοποιούν ως κελύφη. Η Μέλανι συλλαμβάνεται και υποβάλλεται στην ίδια επέμβαση, αντιστέκεται σθεναρά όμως στην κατοχή του σώματός της και σιγά σιγά αρχίζει να επηρεάζει με τα λόγια της την Ψυχή που την ορίζει το σώμα της. Οι δυο τους (;) δραπετεύουν από τα χέρια των επικεφαλής εξωγήινων και οδεύουν προς το καταφύγιο της ανθρώπινης Αντίστασης, όπου τα όρια μεταξύ της Μέλανι και της Ψυχής θα γίνουν ακόμη πιο δυσδιάκριτα.
Φυσικά, επειδή πρόκειται για ιστορία της Μέγιερ, οι καλές προοπτικές της ιστορίας και τα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει για την ταυτότητα, την ελεύθερη θέληση και την θυσία, εξατμίζονται για να επικρατήσουν τα σαπουνοπερικά ένστικτα και οι νερόβραστες σκηνές εφηβικού ρομάντζου, που υπηρετούν το μάλλον γελοίο κεντρικό ερωτικό τρίγωνο (ή μάλλον, για να είμαστε σωστοί, περί τετραγώνου πρόκειται) και τις δήθεν δραματικές επιπλοκές του, αφήνοντας σχεδόν στην άκρη το πολύ αληθινό ενδεχόμενο της επερχόμενης εξόντωσής τους από τους φαινομενικά ανίκητους εξωγήινους.
Το αφηγηματικό μομέντουμ θυσιάζεται στον ίδιο βωμό, όσο οι εξελίξεις αρχίζουν να σέρνονται για να αφήσουν χώρο στο αληθινό δίλημμα: ποιο αγόρι θέλει να φιλήσει η οικοδέσποινα Μέλανι και ποιο θέλει να φιλήσει η μουσαφίρισσα Ψυχή.
Βέβαια, η Σίρσα Ρόναν, μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, σχεδόν σώζει την κατάσταση με την σωστά μετρημένη ερμηνεία της, που δίνει ανθρώπινη διάσταση ακόμη και στις σκηνές που την καλούν να μιλά στον εαυτό της (το ρηχό εύρημα της ταινίας για την απεικόνιση της συγκατοίκησης των δύο ψυχών είναι το εξής: η εξωγήινη ψυχή μιλά δυνατά και η Μέλανι απαντά τηλεπαθητικά) ή να φλερτάρει διακριτικά με τους δύο (συμπαθείς αλλά αντάλλαξιμους) παρτενέρ της.
Οι παγίδες όμως της ιστορίας είναι πάρα πολλές για να το καταφέρει μόνη της. Ίσως κάποια στιγμή, όταν η δύναμη της Μέγιερ κάπως ξεφτίσει, κάποιος/α σκηνοθέτης θα μπορέσει να κάνει μια βασισμένη σε βιβλίο της ταινία που θα αντισταθεί στον πειρασμό να βάζει τους πρωταγωνιστές της να φιλιούνται στη βροχή, να κοιτιούνται έντονα και με νόημα όσο η αφήγηση εξηγεί ότι κοιτιούνται επειδή είναι γραφτό να είναι μαζί για τον αιώνα των άπαντα ή να υπακούουν τόσο πεζά και απογοητευτικά, χωρίς καμία ουσιαστική προσθήκη και ιδέα, σε αυτό που (υποθέτει κανείς ότι) λαχταρά να καταναλώσει το έφηβο κοινό. Το «Σώμα» δεν είναι αυτή η ταινία.
