Ένας φιλήσυχος (διάβαζε: βαρετός, άποψη που συμμερίζεται και ο ίδιος) καθηγητής λογοτεχνίας παθιάζεται με την ιστορία ενός Πορτογάλου γιατρού, συγγραφέα και αντιστασιακού μέσα από ένα βιβλίο του τελευταίου και, ακολουθώντας μια παρόρμηση, βρίσκεται στη Λισαβώνα για να μάθει τι απέγινε ο άνθρωπος που τον εμπνέει τόσο μέσα από τα γραπτά του.

Το πάθος που τόσο συγκλονιστικά αναστατώνει τη καλοβολεμένη ζωή του, δυστυχώς λείπει από την ταινία που το διηγείται, όσο κι αν οι αξιόλογοι ηθοποιοί που απαρτίζουν το καστ έχουν στο παρελθόν χειριστεί αντίστοιχα καθήκοντα με αποτελεσματικότητα. Εδώ, υπό τις άβουλες και ανέμπνευστες σκηνοθετικές οδηγίες του Μπιλ Όγκαστ, κατοικούν μια ιστορία που φαίνεται προγραμματισμένη και αναιμική, τόσο προσανατολισμένη στο να ξετυλίξει, δήθεν με σασπένς, μια ιστορία που έχουν ακούσει δεκάδες φορές στο παρελθόν που ξεχνά να δώσει υπόσταση στους χαρακτήρες του παρόντος όσο και του παρελθόντος.

Όσο ο κεντρικός ήρωας (ένας αξιοπρεπής αλλά και περιορισμένος Τζέρεμι Άιρονς) πλησιάζει πιο πολύ στα μυστικά της ζωής που διερευνά, τόσο απομακρύνεται από το μομέντουμ που μια ιστορία για την αντίσταση κατά του δικτάτορα Σαλαζάρ και ένα τραγικό ερωτικό τρίγωνο, οφείλει να κατασκευάσει.

Άγαρμπα κινούμενη ανάμεσα στις δύο χρονικές περιόδους και άτεχνα μεταχειριζόμενη την επιφοίτηση του κεντρικού χαρακτήρα (ο οποίος ρουφά τα τσιτάτα του βιβλίου όπως άλλοι βρίσκουν παρηγοριά σε self-help βιβλία), η ταινία καταλήγει μια καλών προθέσεων αλλά μάλλον αποτυχημένη απόπειρα να θίξει μια σκοτεινή πλευρά της ένοχης ευρωπαϊκής συνείδησης.