Για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η «Χειμωνιάτικη Ιστορία» είναι ένα παραμύθι στο οποίο η αρχετυπική μάχη μεταξύ καλού και κακού χρησιμοποιεί ως όχημα την φαντασία για να ξεδιπλωθεί τελικά μέσα στο χρονικό πλαίσιο ενός ολόκληρου αιώνα, από την Νέα Υόρκη του 1916 μέχρι και το σήμερα.
Σε αυτό, ετοιμαστείτε να συναντήσετε έναν άνθρωπο που δεν γερνάει, έναν κατάλευκο πήγασο, τον Εωσφόρο με ανθρώπινη μορφή και άλλα μεταφυσικές κατασκευές που συνθέτουν το μωσαϊκό μιας αφηγηματικής σύμβασης, την οποία ο θεατής οφείλει να αποδεχτεί προτού παρακολουθήσει το φιλμ.
Η «Χειμωνιάτικη Ιστορία» ξεκινά στο Μανχάταν το 1895 όταν ένα νεογέννητο καταφθάνει με τους πρόσφυγες γονείς του στο νησί Έλις. Εκεί, λόγω μιας ασθένειας που φέρουν, η μητέρα και ο πατέρας απελάσσονται, αλλά αφού έχουν πρώτα προλάβει να αφήσουν στο νερό ένα καλαθάκι με το μωρό τους και με την ελπίδα το ρεύμα να το φέρει στην στεριά.
Το μωρό τελικά επιβιώνει και εξελίσσεται στον εμφανίσιμο νεαρό Πίτερ Λέικ (Κόλιν Φάρελ), που δραστηροποιέιται ως κλέφτης κάτω από τις διαταγές του αδίστακτου Πέρλι Σόουμς (Ράσελ Κρόου). Μετά από μια διαφωνία με το αφεντικό του, ο νεαρός βρίσκεται κυνηγημένος από τον Πέρλι και τους άντρες του, που επιχειρούν να τον σκοτώσουν.
Ενας άσπρος πήγασος που εμφανίζεται από το πουθενά, σώζει τον Πίτερ και τον οδηγεί στο σπίτι της οικογένειας Πεν. Κατά την διάρκεια μιας αλληλουχίας γεγονότων που κάθε άλλο παρά συμπτώσεις μπορούν να θεωρηθούν, ο Πίτερ γνωρίζει τελικά την Μπέβερλι Πεν (στον ρόλο της η Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ), μια πανέμορφη νεαρή, η οποία όμως είναι ετοιμοθάνατη.
Οι δυο τους ερωτεύονται σφόδρα αλλά όταν το αναπόφευκτο συμβαίνει, ο Πίτερ μεταφέρεται ξαφνικά στο Μανχάταν του 2014, όπου, περιπλανώμενος στους δρόμους της Νέας Υόρκης, προσπαθεί να εκπληρώσει τον σκοπό της ζωής του, τον οποίο ακόμη δεν γνωρίζει.
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Ακίβα Γκόλντσμαν, παρόλο που έχει τον απόλυτο έλεγχο της ταινίας διασκευάζοντας επίσης και το σενάριο, φαίνεται να παρασύρεται από το πάθος του για το μυθιστόρημα του Χέλπριν σε τέτοιο σημείο, ώστε οι προσωπικές αναγνώσεις και οι προβολές του να υπερκαλύπτουν την αφήγηση της ίδιας της ιστορίας.
Προαποφασισμένος για την πορεία της ταινίας του, χάνει κυριολεκτικά μέσα από τα μάτια του την κραυγαλέα χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών του και υποσκελίζει την ερωτική ιστορία μεταξύ του Πίτερ και της Μπέβερλι προς χάριν μιας εμμονικής και ανάγκης να αναδείξει μια υποτιθέμενη κοσμική αλήθεια και τις θαυματουργές δυνάμεις που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους.
Και αν τυχόν οι συμβάσεις του μαγικού ρεαλισμού που επικαλείται μπορούν να δικαιολογήσουν τα όποια λογικά κενά προκύπτουν, δυστυχώς οι σεναριακές ευκολίες και η κοελικού τύπου προσέγγιση «όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις» είναι ασυγχώρητες.
Στα θετικά πάντως μπορεί να καταλογιστεί η επιλογή του Κόλιν Φάρελ και της Τζέσικα Μπράουν Φίντλεϊ (γνωστή από το τηλεοπτικό «Downton Abbey») για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αν και από τους επαίνους πρέπει να εξαιρεθεί ο Ράσελ Κρόου, που στον ρόλο του δαίμονα επί γης παραδίδει μια από τις πιο μονοδιάστατες ερμηνείες της καριέρας του, φλερτάροντας παράλληλα με την καρικατούρα.
