Κάπου νιώθεις ότι οι αμερικανικές ταινίες τρόμου δεν προσπαθούν καν πια αυτές τις μέρες. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα κατά την παρακολούθησή τους είναι να απαριθμείς κλισέ που παρελαύνουν με συγκεκριμένη, κιόλας, σειρά. Απόκοσμα γεγονότα σε ακρίβειας δευτερολέπτου προβλέψιμα τινάγματα, όμορφη ανερχόμενη ηθοποιός (εδώ η Οντέτ Γιάστμαν του «Cloverfield») θα δει το φάντασμα στον καθρέφτη, προς τη μέση του φιλμ μεσήλικας χαρακτήρας με σπαστά αγγλικά θα εξηγήσει σε ένα πεντάλεπτο όλη την πλοκή (εδώ κάτι επιφανειακές ανοησίες που φτάνουν ως το Ολοκαύτωμα), και ο από μηχανής θεός θα έρθει στη μορφή κάποιου σημαντικού ηθοποιού που εισπράττει το χαρτζιλίκι του για τρεις σκηνές.

Σε αυτό τον τελευταίο ρόλο μπορείς να δεις τον Γκάρι Ολντμαν να κοκκινίζει καθώς απαγγέλλει μερικούς από τους χειρότερους διαλόγους της καριέρας του, συναγωνιζόμενος τον Αλ Πατσίνο και την εμφάνισή εκείνου στο «Gigli». Ενορχηστρωτής του όλου χάους, που προφανώς καταλήγει περισσότερο ως παρωδία που έχει πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά, είναι ο Ντέιβιντ Σ. Γκόγιερ που ως σεναριογράφος έχει μεν συνεισφέρει στη συγγραφή του «Βatman Βegins» αλλά ως σκηνοθέτης παραδίδει ακριβώς όσα θα περιμέναμε από τον δημιουργό του ασυνάρτητου «Βlade: Τrinity».

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ