Η ανεξάρτητη έκπληξη της χρονιάς. Λίγα χρήματα, ελεύθερο πνεύμα κι ένα από τα πιο ανεξάρτητα θέματα των ημερών μας: η απελπισία και η εξαθλίωση, η μοναξιά των έσχατων, η απόγνωση των λαθρομεταναστών. Στην καρδιά της δυτικής ευημερίας (ανάμεσα στις ΗΠΑ και τον Καναδά) το αμερικανικό όνειρο έχει αντιστραφεί. Ανθρωποι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, η κοινωνική πρόνοια απουσιάζει, οι μειονότητες ζουν στο περιθώριο.

Σ αυτή τη ζώνη του πουθενά, στην «ετεροτοπία της απόγνωσης», μια γυναίκα εγκαταλείπεται από τον άνδρα της με δύο παιδιά κι ένα τσουβάλι χρέη. Η ελπίδα έχει κάνει φτερά, ενώ το δείπνο τους αποτελείται από ποπ κορν. Μέχρι που μια Ινδιάνα Μοχόκ (σε παρόμοια οικονομική αθλιότητα) προτείνει να αρχίσουν να μεταφέρουν λαθραία μετανάστες από τον Καναδά. Κινέζοι ή Πακιστανοί (αυτοί κι αν είναι εξαθλιωμένοι!) στοιβάζονται στο πορτμπαγκάζ για να περάσουν το παγωμένο ποτάμι του Αγίου Λορέντζου- φυσικό σύνορο των δύο χωρών.

Ελάχιστα είναι τα λόγια που ανταλλάσσουν οι χαρακτήρες της ταινίας. Φτωχά, λιτά, ουσιώδη. Ούτε βαρύγδουπες σοφίες ακούμε ποτέ ούτε διδακτικές κορόνες.

Το πιο εντυπωσιακό και καίριο από όλα όμως είναι η εκπληκτική και υποψήφια για Οσκαρ ερμηνεία της Μελίσα Λίο. Η 48χρονη καρατερίστα, που μέχρι τώρα θυμόμαστε σε δεύτερους ρόλους (π.χ. σύζυγος του Μπενίσιο Ντελ Τόρο στα «21 Γραμμάρια») παίζει με τον νατουραλισμό και τα υπονοούμενα και φτιάχνει έναν από τους πιο πλήρεις χαρακτήρες των τελευταίων χρόνων. Το ατού της είναι ότι δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, να κάνει επίδειξη βιρτουοζιτέ, όπως συνηθίζεται. Πατάει στο δυνατό σενάριο (κι αυτό υποψήφιο για Οσκαρ), ακολουθεί τον ρυθμό της ταινίας, επικοινωνεί με την πρωτοεμφανιζόμενη αλλά τόσο ταλαντούχα σκηνοθέτη.
Σ' ένα μάθημα κινηματογραφικής ερμηνείας, η Λίο αποδεικνύει πολύ απλά ότι δεν χρειάζεται να είσαι σταρ για να σαγηνέψεις το κοινό σου.


Εξαίσιο δράμα, με την εκπληκτική ερμηνεία της Μελίσα Λίο, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι υπάρχουν ακόμα ανεξάρτητα κινηματογραφικά διαμάντια.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ