Αυτό που δεν ξέρουν και ούτε υποψιάζονται (καθότι fanboys, όπως λέει κι ο τίτλος) είναι πως το Ιερό τους Δισκοπότηρο δεν είναι παρά μια κινηματογραφική προσβολή, αλλά η γλυκιά ταινία του Kάιλ Νιούμαν αποφεύγει έξυπνα την παγίδα του concept της κάνοντας όλη την περιπέτεια των 5 φίλων να είναι για το ταξίδι κι όχι για τον προορισμό.


Ο οποίος προορισμός είναι γεμάτος αμφιβόλου ποιότητας χιούμορ στοχευμένου αποκλειστικά σε μια hardcore μερίδα του κοινού που δεν αγαπάει απαραιτήτως το "Star Wars", αλλά θα πρέπει να ξέρει να ξεχωρίσει τον Γουίλιαμ Σάτνερ μέσα σε σκιές, να πιάσει την εμφάνιση του Μπίλι Ντι Γουίλιαμς ως Δικαστή Ράινχολντ και να αντιλαμβάνεται το κλείσιμο του ματιού της εμφάνισης του Χάρι Νόουλς.


Τα αστεία γενικώς είναι χοντροκομμένα και βασίζονται αποκλειστικά στην ποπ αναφορά και στις καμέο εμφανίσεις, αλλά αν δεν είχατε άγνωστες λέξεις στην προηγούμενη πρόταση θα βρείτε πράγματα να γελάσετε. (Υπάρχει μια διπλή εμφάνιση του Σεθ Ρόγκεν που είναι αστεία, φαντάζομαι, με έναν απενοχοποιημένα ανώριμο τρόπο.)


Οι συναισθηματικές διαδρομές των χαρακτήρων προς την ωρίμανση είναι προφανείς, αλλά καταλήγουν σε μια απρόσμενα ειλικρινή νότα. Και οι μουσικές επιλογές είναι προβλέψιμα '90s, αλλά ποιος στραβώνει όταν ακούει ακόμα και για χιλιοστή φορά τους Chumbawamba;


Η ταινία δεν έχει ψευδαισθήσεις κουλ μεγαλείου, δεν προσποιείται καν πως μπορεί να πει τίποτα σε κοινό πέραν εκείνου στο οποίο τελικά θα πει κάτι, και δεν θεωρεί καν πως αυτό που λέει είναι και τόσο σημαντικό. Το "Fanboys" απλώς είναι αυτό που είναι. Μια μικρή, γλυκιά ταινιούλα γεμάτη αστεία με τα οποία θα γελάγατε σίγουρα το 1998.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ