Σαφέστατος προπομπός της μεγάλης απάτης του Δόγματος 95, η ταινία αναπτύσσεται μέσα από μια σκηνογραφική λιτότητα καθώς ο Τρίερ αφηγείται με απόλυτη νηφαλιότητα κάθε τι ακραίο λαμβάνει χώρα.


Με τη Μήδεια να βλέπει τον Ιάσονα να την αφήνει για την κόρη του βασιλιά Κρέοντα και, φημισμένη εξάλλου όπως όλοι οι αρχαιοελληνικοί τραγικοί ήρωες για την ψυχραιμία της, να κάνει ό,τι κάθε άλλος λογικός άνθρωπος: δολοφόνησε και την κόρη, δολοφόνησε και τον βασιλιά, δολοφόνησε και τα δυο της τα παιδιά! Η υπερβολή είναι φυσικά εκεί για ένα σκοπό, όμως ο Τρίερ δε διαθέτει ούτε κατά διάνοια τη λεπτότητα ή την πνευματικότητα που ο Ντράγιερ θα είχε δίχως αμφιβολία φέρει στο έργο. (Φαντάσου να μην τα λέγανε κιόλας τηλεπαθητικά οι δυο τους.)


Επιπλέον, αρνούμενος τη βαθιά ματιά στο ψυχολογικό αίτιο στερεί από την ιστορία την ουσιαστική αλληγορική της διάσταση, μετατρέποντας μια ισχυρή τραγωδία-προβληματισμό πάνω στην πίστη και την ανθρώπινη φύση, σε ιδανική προφητεία για τις συναισθηματικά χειραγωγικές υπερβολές που θα άφηνε να ξεχυθούν πάνω μας διαμέσου της μετα-"Europa" καριέρας του.

Λειτουργεί πάντως σε αισθητικό επίπεδο, αληθινό κατόρθωμα αν αναλογιστούμε το χειρίστης ποιότητας format που επέλεξε ο Τρίερ αντί του φιλμ, για να γυρίσει την ταινία.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ