Σπουδάστρια ιστορίας της τέχνης χάνει τον εαυτό της μέσα στην αναζήτηση κρυμμένου νοήματος στο έργο του ζωγράφου Βατό.

Σαν ένας εναλλακτικός "Κώδικας Ντα Βίντσι", αλλά με μεγαλύτερη έμφαση στο σασπένς και στον κεντρικό χαρακτήρα και λιγότερο σε ανούσια κρυμμένα παζλ, η ταινία του νεαρού ντε Μπαρτιγιά θα προσφέρει στο θεατή μια στιβαρή ώρα σταδιακά αυξανόμενης έντασης. (Βοηθά και η λειτουργικότατη διεύθυνση φωτογραφίας.)
Αλλά εκεί που ένας Αρτζέντο θα έσπαγε κάθε φράγμα ακολουθώντας τον χαρακτήρα του στην ψυχική κατάδυσή του, ο γάλλος δεν αποδεικνύεται εξίσου τολμηρός προτιμώντας να ακολουθήσει το μυστήριο και αφήνοντας στη μέση τη δραματουργία: Tα προβλήματα της Λουσί μοιάζουν να υπάρχουν απλώς και μόνο στην αρχική περιγραφή του χαρακτήρα και ποτέ δεν εξερευνούνται ουσιαστικά, ενώ ένας χαρακτήρας-κλειδί εμφανίζεται ουρανοκατέβατος και σβήνεται με χαζό τρόπο από την ταινία όταν εξυπηρετήσει το σκοπό του. Και είναι κρίμα, γιατί για όσο διάστημα λειτουργεί η δυναμική των δυο τους, το φιλμ αφήνει υποσχέσεις για ένα πολύ πιο συμπαγές και οδηγούμενο από τους χαρακτήρες θρίλερ. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον, αλλά τις υποσχέσεις δεν τις εκπληρώνει ποτέ.

Θοδωρής Δημητρόπουλος