Το ίδιο πρόβλημα βέβαια που έχει και ο εν λόγω αδερφός (ο Μπλουμ, του υπέροχα μελαγχολικού Άντριεν Μπρόντι) το έχουμε και οι θεατές από ένα σημείο κι έπειτα, καθώς η χαριτωμένη και γλυκιά ταινία του Τζόνσον δεν ξέρει πότε πρέπει να βάλει φρένο στην απάτη-μέσα-στην-απάτη-μέσα-στην-απάτη ώστε να μας κάνει να νοιαστούμε και πάλι.


Φυσικά για να μας πειράξει το οτι η ταινία δεν ξέρει πού να τελειώσει, σημαίνει οτι μας έχει εξαρχής κερδίσει, χάρη στον Γουες Άντερσον-συναντά-το-"Prestige" χαρακτήρα της. Το "Brick", η πρώτη ταινία του Τζόνσον, παραήταν επαρμένη και γεμάτη με εξυπνάδα, που κατέληγε χωρίς χώρο να αναπνεύσει, και αν εν μέρει το ίδιο ατόπημα επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον η ιστορία των δύο αδερφών στο κέντρο της δίνει στους "Αδερφούς Μπλουμ" μια καρδιά που χτυπάει.


Ο Μαρκ Ράφαλο και ο Μπρόντι έχουν χημεία που σε κουβαλάει για όλο το δίωρο, όσες κούφιες ανατροπές κι αν αντέξεις, το φινάλε είναι συγκινητικό, η Ρίνκο Κικούτσι της "Βαβέλ" δίνει το κάτι παραπάνω με το βουβό της β' ρόλο ως ειδήμων στα εκρηκτικά ονόματι Μπανγκ Μπανγκ, και το σχόλιο που επιχειρεί η ταινία πάνω στην φύση εξαπάτησης κάθε ιστορίας δικαιολογεί την ύπαρξή του χάρη στην ιδιαίτερα προσωπική νότα που του προσδίδει η ευαίσθητη ύπαρξη του αδερφού Μπλουμ.

Ο οποίος, καθώς περνά την ταινία διερωτώμενος αν η αγάπη που νιώθει για την απολαυστικά εκκεντρική πλούσια με όρεξη για περιπέτεια (υπέροχη η Ρέιτσελ Βάις στο ρόλο) είναι αληθινή ή μέρος της απάτης, έχει ένα ή δυο πράγματα να πει σε όσους αισθάνθηκαν ποτέ πως δεν ελέγχουν την πορεία της ζωής τους.


Αληθινό κρίμα, καθώς αν αυτή η τόσο αστεία και τρυφερή ταινία δε χανόταν στα δαιδαλώδη μονοπότια που η ίδια έσκαψε για τον εαυτό της, θα μιλούσαμε για κάτι αληθινά εξαιρετικό. Όπως και νά'χει, χαίρεσαι που υπάρχει.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ