Διαβάζεις την υπόθεση και σκέφτεσαι πως το αδιανόητο συνέβη και ο Μάθιου ΜακΚόναχι παίζει επιτέλους σε ταινία της προκοπής!

Όχι τόσο γρήγορα όμως, γιατι όσο έξυπνο κι αν είναι το ιδιόμορφο concept όπου το chick flick συναντά τον Κάρολο Ντίκενς, η πραγματικότητα αποδεικνύεται εντελώς συνηθισμένη (και συνηθισμένα απλοϊκή) για την ταινία, με το ρεμάλι ήρωα να δέχεται τα ίδια και τα ίδια μαθήματα ζωής που μέχρι τώρα πια τα έχουμε μάθει κι εμείς οι ίδιοι μόνο παρακολουθώντας τη φιλμογραφία του ΜακΚόναχι.


Διόλου ρομαντική, ελάχιστα αστεία, και γραμμένη σαν από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από την παραμικρή αληθινή ανθρώπινη σχέση, η ταινία είναι πιο νεκρή κι από τα φαντάσματά της, και είναι αληθινά αξιοπερίεργο το πώς συνέβη αυτό, αν αναλογιστούμε τις πολύ καλύτερες και ξεχωριστές δουλειές που έχουν παραδόσει οι άνθρωποι που την δημιούργησαν. (Ο μεν Μαρκ Γουότερς, σκηνοθετώντας τα "Κακά Κορίτσια" που κοίταξαν τη σχολική ζούγκλα με χιούμορ πικρά σκληρό και ξεκαρδιστικό, οι δε σεναριογράφοι Σκοτ Μουρ και Τζον Λούκας γράφοντας το επερχόμενο βροντερά αστείο και ολόφρεσκο "Hangover".)


Αρκούν τώρα οι χαριτωμένες περιφερειακές φιγούρες που εφευρίσκουν οι σεναριογράφοι, το κέφι του Μάικλ Ντάγκλας (ως θείος/φάντασμα) και η παρουσία της Τζένιφερ Γκάρνερ; Ούτε κατά διάνοια. Αφήστε τα φαντάσματα με τον πρώην τους, και προσπεράστε.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ