O Γιόνας Άκερλουντ είναι από τους θεούς του βίντεο-κλιπ και η μοναδική του ως τώρα μεγάλου μήκους ταινία είναι το παραισθησιογόνο "Spun", οπότε ο νηφάλιος τόνος αυτού εδώ του b-movie θρίλερ ήρθε ως μια κάποια έκπληξη.


Η συγκράτηση του σκηνοθέτη υπονοεί πως ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε και θέλησε να εστιάσει με κάποιον ουσιαστικό τρόπο στην τραυματισμένη σχέση πατέρα-γιου που καταλαμβάνει σημαντικό μέρος της αφήγησης, όμως (και δίχως να είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών για τη σχιζοφρένεια που πλήγει το φιλμ) προδίδεται κατά κύριο λόγο από ένα ισχό και κάκιστο σενάριο.


Το οποίο, όταν δεν αδυνατίζει το δράμα πατέρα-γιου γεμίζοντας κάθε τους σκηνή με μια σειρά από υπερβολές στα όρια της παρωδίας, αφήνεται σε μια υπόθεση δολοφονιών που δανείζεται από "Seven" χωρίς να έχει ιδέα πού θέλει να πάει, μας μοστράρει την καλλιτεχνικότητα των βασανισμών, και "εμπλουτίζει" με ένθετες σκηνές που εκφυλίζουν την περιπλοκότητα του ζητήματος που αγγίζει σε μια-δυο απλουστευτικές ατάκες ψυχολογικής επεξήγησης.


Επιπλέον λεπτομέρειες απαγορεύονται γιατί θα χαλάσουν μια εξέλιξη που κατά πρώτον δε θα έπρεπε η ταινία να την έχει χειριστεί ως ανατροπή της τελευταίας πράξης (ανάγοντας τους θύτες σε απλούς μπαμπούλες) και που κατά δεύτερον είναι μάλλον προβλέψιμη.


Όμως αυτό που μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε, είναι πως το σασπένς χτίζεται προς μια κορύφωση που απουσιάζει πλήρως, σε ένα φινάλε που μας αφήνει, εχμ, ξεκρέμαστους και αποκαλύπτει μέσω της ατολμίας και έλλειψης φαντασίας του, ένα τσουβάλι σεναριακές τρύπες που έχουν προηγηθεί.


θΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ