Περισσότερο από το να ασχοληθείς με την ίδια την ταινία, η οποία έτσι κι αλλιώς θα έχει δραπετεύσει από τη μνήμη σου μέχρι να πετάξεις στα σκουπίδια το ποπ κορν που έχει περισσέψει, αξίζει να αναρωτηθείς για ποιο λόγο να τρέχεις στα multiplex για να δεις μια πιο φτηνιάρικη εκδοχή ενός πράγματος που μπορείς να απολαύσεις καθημερινά στον καναπέ σου.


Καθώς το μέσο δικαστικοαστυνομικό θρίλερ (και αυτό δεν είναι μέσο, αλλά αρκετά πιο κάτω στην κλίμακα) υστερεί κατά πολύ εδώ και χρόνια ενός τυπικού επεισοδίου του "CSI" ή του "Νόμος και Τάξη", είναι κανείς να απορεί τι ώθησε τον Πίτερ Χάιαμς να προχωρήσει σε αυτό το ριμέικ του εξαιρετικού ομώνυμου φιλμ νουάρ του Φριτζ Λανγκ από το 1956. (Και από το οποίο φυσικά εδώ τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο.)
Η οποία δεν είναι οτι προσβάλλει κιόλας το θεατή, αλλά όπως κι αν το κάνεις, τη διαμάχη ανάμεσα σε έναν παγερά αδιάφορο και ξεδιάντροπα βαριεστημένο Μάικλ "τα λεφτά να φύγω" Ντάγκλας και στον κηπουρό από τις "Νοικοκυρές σε Απόγνωση" είναι λίγο ζόρικο να την πάρεις στα σοβαρά.


Το ιντριγκαδόρικο αρχικό concept κρύβει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον πίσω του, και μια ταχύτητα θα την ανεβάσει το φιλμ όταν η δράση περνά από τον δημοσιογράφο του Τζέσι Μέτκαλφ (ο κηπουρός που λέγαμε) στην δικηγορίνα της Άμπερ Τάμπλιν (του "Μπλουτζίν για Τέσσερις", και της οποίας αξίζει πολύ καλύτερο υλικό), αλλά είναι πολύ λίγα, πολύ αργά για να δώσουν στην ταινία μια ελάχιστη έστω βαρύτητα.

Βρείτε καλύτερα κάποιο κανάλι με επαναλήψεις δικαστικών σειρών στο βραδινό πρόγραμμά του, και είστε καλυμμένοι.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ