Yπάρχουν περιπέτειες, και μετά υπάρχουν οι περιπέτειες, όπου ο κακός πετάει το αντίδοτο έξω από το παράθυρο και λέει στον Τζέισον Στέιθαμ "Για να δούμε αν μπορείς να πετάξεις," και εκείνος κάνει ακριβώς αυτό.

Το είδος της περιπέτειας, όπου μια βόμβα είναι σκαλωμένη στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου, και ο Στέιθαμ θα πάρει φόρα, θα το απογειώσει, και θα ξύσει με το κάτω μέρους του αμαξιού έναν γερανό αποκολλώντας τη βόμβα. Αυτό ακριβώς το είδος της διαολεμένα διασκεδαστικής κωμικής περιπέτειας ήταν το "Transporter 2", το οποίο ανάμεσα στον ανέκφραστα ματσό πρωταγωνιστή του (ο απόλυτος κινηματογραφικός action star των '00s) και στις over-the-top καταδιώξεις και σκηνές ξύλου στις οποίες τον ενέπλεκε, αρνείτο πεισματικά να κάνει κοιλιά στην εξωφρενική δράση του σταματώντας για εξηγήσεις ή για οτιδήποτε βγάζει νόημα.

Ήταν μια φοβερά διασκεδαστική υπερβολή, και ο Λούι Λετεριέ (που μετέπειτα κοίμησε το παγκόσμιο κοινό με τον "Απίθανο Χαλκ" του) είχε κάνει μια εξαιρετικά αποτελεσματική δουλειά στην ενορχήστρωσή της, επιτυγχάνοντας τα μέγιστα δεδομένου του φρικτού σεναρίου από τον Λικ Μπεσόν.

Τα λέω όλα αυτά, γιατί είναι όλα όσα το "Transporter 3" δεν είναι. Εδώ θα πρέπει να υπομείνουμε 40 λεπτά ανυπόφορων διαλόγων και αμήχανων εξηγήσεων για μια πλοκή που έτσι κι αλλιώς νόημα δε βγάζει, πριν περάσουμε ουσιαστικά στη δράση.

Τίποτα εδώ δε φτάνει σε απόλαυση τη σκηνή του δεύτερου μέρους όπου ο Στέιθαμ δέρνει μια ντουζίνα μπράβων χρησιμοποιώντας μια μάνικα, και επιπλέον κάθε φορά που η ταινία πάει να γκαζώσει, χαμηλώνει ξανά ταχύτητα ώστε να παρακολουθήσουμε σκηνές ρομάντζου στις πεδιάδες ή στιχομυθίες επιπέδου δημοτικού ανάμεσα στον transporter και την Ουκρανή επιβάτισσά του.

O Ολιβιέ Μεγκατόν, που παίρνει εδώ το τιμόνι του franchise από τον Λετεριέ, δεν έχει ιδέα πώς να σπάσει πλάκα με το γελοίο υλικό του, και όσο δεν το διασκεδάζει αυτός, άλλο τόσο βαριόμαστε εμείς.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ