Στην προσπάθεια του να φτιάξει την απόλυτη αρχετυπική ερωτική κινηματογραφική ιστορία εν μέσω των ξέφρενων 60s, ο Λελούς σκέφτηκε σοφά. Αφαίρεσε κάθε περιττή λεπτομέρεια από τη συνάντηση των δύο εραστών του, έχτισε την ιστορία τους μέσα από μικρά επεισόδια συναντήσεων, αποχωρισμών, μοναχικών διαδρομών και εσωτερικών σκέψεων, μπέρδεψε το ασπρόμαυρο με το χρώμα και τη σέπια και έστησε με την κάμερα του ένα σύμπαν που περιστρέφεται σχεδόν εμμονοληπτικά γύρω από το διάσημο μουσικό θέμα του Φράνσις Λε.


Αυτό που πέτυχε θα μεταφραζόταν σε μια παγκόσμια μαζική συγκίνηση, ένα μεγάλο βραβείο στις Κάννες, δύο Οσκαρ (καλύτερης ξένης ταινίας και καλύτερου σεναρίου) και την πιο πετυχημένη ταινία της μετριοπαθούς καριέρας του Γάλλου σκηνοθέτη. Σαράντα τρία χρόνια μετά, όμως, είναι πια εμφανής η αδυναμία αυτού του μελαγχολικού κολάζ εικόνων να σταθεί ως κάτι περισσότερο από σημάδι μιας εποχής που ευνοούσε τους πειραματισμούς και τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Κάτω από το αβάσταχτο βάρος της «νοσταλγίας» και μόνο χάρη σε αυτό μπορεί πια κανείς να αγνοήσει τους λάθους λόγους για τους οποίους μια ταινία χαρακτηρίστηκε βεβιασμένα κλασική.


ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ