Πέντε τυχερά παιδιά κερδίζουν μία περιήγηση στο κλειστό εργοστάσιο σοκολάτας του εκκεντρικού Γουίλι Γουόνκα.
Το έχουμε ξαναπεί: τα παραμύθια είναι σκοτεινή υπόθεση. Το δάσος δεν είναι μέρος για Χιονάτες κι ο πρίγκιπας δεν παντρεύεται ποτέ τη Μικρή Γοργόνα. Αλλους λόγους εξυπηρετούν όλοι αυτοί οι θρύλοι που κουβαλάμε από γενιά σε γενιά: μέσα από αλλόκοτους, νεραϊδοπαρμένους κόσμους τα πιτσιρίκια καλούνται να μάθουν να ξεχωρίζουν το κακό, τον κίνδυνο, το τέρας. Δράκοι, μάγισσες και κακοί λύκοι επιστρατεύονται για να αναλάβουν το ρόλο του μπαμπούλα, να επωμιστούν τις ευθύνες για τα δεινά της ενήλικης ζωής, να αποτελέσουν το παράδειγμα προς αποφυγή.
Μέχρι που έρχεται ο Τιμ Μπάρτον. Τα δικά του κινηματογραφικά παραμύθια ντύνονται με γκρίζους ουρανούς τυπωμένους σε μουντό σελιλόιντ, γοτθικά σκηνικά και στραβά κάδρα. Πλησιάζουν με τόλμη, τρέλα και απαράμιλλη τρυφερότητα το παρεξηγημένο, το τρομαχτικό, το αποτρόπαιο, επιλέγοντας να φωτίσουν τον πραγματικό πρωταγωνιστή: το έξω- από- εδώ τέρας. Από το αγόρι του σχολείου με τα ψαλιδοχέρια μέχρι το παρατημένο μωρό Πιγκουίνο, ή τον ψεύτη πατέρα που κυνηγάει υγρές χίμαιρες, τα τέρατα εξανθρωπίζονται μέσα από τις ουλές, τα ελαττώματα και τις αμαρτίες τους και για έναν- όχι και τόσο παράξενο- λόγο καταλήγουν να γίνονται οι μόνοι ήρωες που μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε.
Αυτό κάνει και εδώ. Μας συστήνει τον «ήρωα» πιτσιρίκο, ως «ένα αγοράκι που δεν είναι ούτε πιο έξυπνο, ούτε πιο ταλαντούχο». Εχει όμως και αυτό δικαίωμα στην τύχη και γι αυτό κερδίζει μία ολονύχτια περιήγηση/ περιπέτεια στο μαγικό εργοστάσιο σοκολάτας ενός εκκεντρικού ζαχαροπλάστη. Προτού η κάμερα του Μπάρτον αφεθεί να καταδιασκεδάσει με τον ζαχαρωμένο πολύχρωμο κόσμο των σοκολατένιων καταρρακτών, μας ξεναγεί στον γήινο κόσμο ασφάλειας και θαλπωρής του μικρού πρωταγωνιστή: το σπίτι του- μια ετοιμόρροπη παράγκα, με στριμωγμένα δωμάτια και στραβούς τοίχους- και η οικογένειά του- ο άνεργος πατέρας, η κουρελιασμένη μητέρα και τα δύο ζευγάρια των ξοφλημένων από την κοινωνία παππούδων και γιαγιάδων. Ετσι, όταν καταλήγουμε στο «τέρας», είμαστε πια υποψιασμένοι: ο ιδιοσυγκρασιακός Γουίλι Γουόνκα με τα ατσαλάκωτα glam κουστούμια είναι σίγουρα κάποιος που μοιάζει λίγο περισσότερο στον Μάικλ Τζάκσον απ όσο θα ήθελες, για να του εμπιστευτείς το παιδί σου, αλλά αυτό ακριβώς πρέπει να σε υποψιάσει, για να ψάξεις πίσω από το σβησμένο βλέμμα και το πλαστικά αστραφτερό χαμόγελο.
Οταν ο Τσάρλι κοιτάει τον Γουίλι, όταν ο ήρωας κοιτάει το τέρας, βλέπει τον εν δυνάμει εαυτό του. Και γι αυτό τον καταλαβαίνει. Οταν εμείς κοιτάμε την οθόνη, βλέπουμε τον Μπάρτον να μας κλείνει το μάτι. Στα παραμύθια όπου έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τις πληγές του και, αν δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω, απλά τις γλυκαίνει με ένα κομμάτι σοκολάτας, όλοι έχουμε δικαίωμα στο happy end...
ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
