Ένα μεσαιωνικό ποίημα έκτασης τριών χιλιάδων στίχων στο οποίο συναντά κανείς τον πιο παμπάλαιο επικό μύθο της αγγλικής λογοτεχνίας μετά βίας αποτελεί αξιοποιήσιμο κινηματογραφικό υλικό. Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις αποπειράθηκε, παρ’ όλα αυτά, μια φιλόδοξη όσο και άκρως ανορθόδοξη διασκευή του για την μεγάλη οθόνη.

Χάρη σε μια πρωτοποριακή τεχνική με την οποία πειραματίστηκε για πρώτη φορά στο προ τριετίας «Πολικό Εξπρές» που μετατρέπει ψηφιακά κανονικούς ηθοποιούς σε κινούμενα σχέδια, τα κατορθώματα ενός γενναίου Δανού πολεμιστή ο οποίος τα βάζει με δράκους αλλά και με την ίδια ασυλλόγιστη δίψα του για εξουσία παίρνουν εδώ τη μορφή ενός εικαστικά εκθαμβωτικού γοτθικού παραμυθιού. Προσπαθώντας να εμφυσήσουν έναν αέρα μοντέρνου στη μεσαιωνική διήγηση, οι δυο σεναριογράφοι φορτίζουν επιπλέον το φιλμ με μια εξεζητημένη δόση βίας και σεξουαλικότητας που ξεκινά από τις γραφικές σε αιματηρή λεπτομέρεια μονομαχίες και το χυμώδες γυμνό κορμί της Αντζελίνα Τζολί για να φτάσουν σε φαλλικές εικονογραφήσεις, όλο πονηριά διάλογους και μια διάχυτη αίσθηση macho τσαμπουκά.

Όσο θεαματικός κι αν αποδεικνύεται (ακόμη πιο θεαματικός μάλιστα στην τρισδιάστατη εκδοχή με την οποία θα προβληθεί σε αρκετές αίθουσες), ο κινηματογραφικός «Beowulf» θυμίζει σε σημεία μεταμφιεσμένο εφηβικό πορνό. Γεγονός στο οποίο εύκολα θα ανταποκριθεί το νεανικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται ως επί το πλείστον η ταινία.

Λ.Κ.