Είναι δύσκολο να προσπεράσεις αυτό το αμερικάνικο ντεμπούτο του νοτιοαφρικανού σκηνοθέτη του -βραβευμένου με το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας- «Τsotsi». Καταπιάνεται με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, αιχμηρά επίκαιρο θέμα και φωτίζει χωρίς μεγαλόστομες τυμπανοκρουσίες ή προκαταλήψεις τις πολυδιάστατες συνέπειές του: την τρομοκρατία και την υστερική ξενοφοβία που αυτή προκαλεί, οδηγώντας ακόμα και τη μεγαλύτερη (ποσοτικά τουλάχιστον) δημοκρατία του πλανήτη στην αδίστακτη καταπάτηση των δικαιωμάτων των πολιτών της. Ταυτόχρονα όμως είναι αδύνατο να αγνοήσεις τις αδυναμίες αυτού του ιδιόρρυθμου πολιτικού θρίλερ.

Η δημιουργική ικανότητα του Γκάβιν αναπνέει άνετα όσο η ταινία κινείται στην Αφρική, στις μυρωδιές, στη βοή, στην αδέκαστη ζέστη και στον αστείρευτο «ιδρώτα» της οποίας σε βαπτίζει πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα. Εκεί όπου οι χαρακτήρες των διφορούμενων ηρώων του ξεδιπλώνονται αργά, οδυνηρά - σαν ομολογία αποσπασμένη μετά από βασανιστήρια, καθώς οι ηθοποιοί σε παρασύρουν αμαχητί στην άβυσσό τους. Αντίθετα, όταν το φιλμ περνά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού τα πλάνα του βουλιάζουν στον δισταγμό και στην αρρυθμία. Εδώ οι χαρακτήρες δεν είναι διφορούμενοι, αλλά μονοδιάστατοι. Η ατμόσφαιρα και τα χρώματα αδικαιολόγητα ψυχρά. Η Γουίδερσπουν καταθέτει την πιο απαθή, ασήμαντη ερμηνεία της ζωής της. Και ο φιλοξενούμενος σκηνοθέτης αποδεικνύεται επιφυλακτικός στην κρίση του για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας - οικοδέσποινάς του.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ