Η πρώτη γεύση που σου αφήνει το σινεμά του Μουνγκίου είναι αυτό της καθαρότητας. Ενα σινεμά τόσο ανεπιτήδευτο, ακριβώς επειδή είναι τόσο σοφά μελετημένο που είναι σχεδόν αδύνατον να του έχει ξεφύγει οτιδήποτε: είτε αυτό είναι ένα βλέμμα που σημαίνει περισσότερα από έναν καλογραμμένο διάλογο είτε μία γωνία λήψης που δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι άλλη. Ενα σινεμά που απεκδύεται την πανταχού παρούσα φόρμα του- βασισμένη σε μία κάμερα που αρνείται να κινηθεί και μονοπλάνα που αρνούνται να κρύψουν οτιδήποτε διαδραματίζεται μέσα στο οπτικό τους πεδίο- για να αποκαλύψει με συνέπεια το σαφώς πιο σημαντικό περιεχόμενο του. Ενα σινεμά τόσο κλασικό που καταλήγει εκτός από αυθεντικά μοντέρνο να είναι και αναγκαίο.

Καίριο και ακριβές, το βλέμμα του Μουνγκίου παρακολουθεί τη συγκλονιστική περιπέτεια δύο κοριτσιών που πρέπει να νικήσουν τους φόβους τους, την κρατική αναλγησία και το βίαιο πέρασμα στην εφηβεία παίζοντας με όλους του κανόνες του σασπένς που θα επέβαλλε κάθε σπουδή πάνω στο θρίλερ. Ξεκινώντας από την προετοιμασία του «εγκλήματος» και ολοκληρώνοντας τη διαδρομή του μέχρι την «τιμωρία» ο Μουνγκίου αφηγείται τελικά το τέλος του «σοβιετικού ονείρου» σαν να είναι αυτό το οριστικό τέλος της αθωότητας για όποιον το πίστεψε έστω και για μία στιγμή.

Και σε μία ευφυή αντιστροφή ρόλων, χαρίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο όχι στην κοπέλα που μένει στο κρεβάτι περιμένοντας την ολοκλήρωση της αποτρόπαιας διαδικασίας της έκτρωσης, αλλά στην άλλη που πρέπει να σταθεί όρθια μέχρι το τέλος. Πίσω από κάθε βλέμμα της Αναμαρία Μαρίνκα -σε μία από τις πιο θαρραλέες γυναικείες ερμηνείες της πρόσφατης κινηματογραφικής Ιστορίας- κρύβεται κάτι σημαντικότερο από μία ανταλλαγή απόψεων πάνω στο θέμα της έκτρωσης. Κρύβεται ένας αγώνας απελευθέρωσης από οτιδήποτε μπορεί να στέκεται εμπόδιο μπροστά στην ελεύθερη βούληση. Που τελειώνει -αν τελειώνει- πάντοτε μέσα σε μία παρατεταμένη βασανιστική και όμως λυτρωτική σιωπή.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ