Ο Τζούλιαν Σνάμπελ επιστρατεύει κάθε τέχνασμα προκειμένου να ξεπεράσει τον σκόπελο της ακινησίας, στην οποία έχει καταδικαστεί ο ήρωάς του, φέρνοντας στην επιφάνεια το εικαστικό του παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι ένας αισθητικός θρίαμβος που υιοθετεί για ένα μεγάλο μέρος της ταινίας την υποκειμενική οπτική γωνία του ανίκανου να μετακινηθεί Μπομπί. Ο,τι αναπόφευκτα θα μπορούσε να παραμείνει -και ως ένα βαθμό είναι- ένας ύμνος στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, μετατρέπεται από τον Σνάμπελ και τον διευθυντή φωτογραφίας Γιάνους Καμίνσκι σε ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, στη φαντασία και την πραγματικότητα, εικονοποιώντας ακόμη και τα σύμβολα του τίτλου: σύμβολο το πρώτο του σωματικού εγκλωβισμού και μιας απελπισμένης τάσης φυγής το δεύτερο.

Η υπερ-σκηνοθεσία του Σνάμπελ ευθύνεται ωστόσο και για τις αδυναμίες της ταινίας. Η απεικόνιση των σχέσεων του Μπομπί με θεράποντες, συγγενείς και φίλους και της κυκλώπειας προσπάθειάς του να καταγράψει την εμπειρία του είναι ομολογουμένως συγκλονιστική, όμως, οι φευγαλέες μονάχα ματιές στο παρελθόν του δεν αρκούν για μια ολοκληρωμένη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του ως μπον βιβέρ και playboy αφήνοντας τελικά την ταινία μετέωρη εν μέσω περιορισμένων δυνατοτήτων, όπως ακριβώς και ο τραγικός πρωταγωνιστής της.

Θανάσης Πατσαβός